۱۴۶٬۲۸۳
ویرایش
مجله استبداد؛ نشریات ایران در عصر مشروطه (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۹ دسامبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۳:۱۹
، سهشنبهٔ ۱۳:۱۹جایگزینی متن - ' می ک' به ' میک'
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' می ک' به ' میک') برچسبها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
| خط ۳۱: | خط ۳۱: | ||
دورانی که بلافاصله بعد از انقلاب مشروطۀ ایران آمد، شاهد شکوفایی مطبوعات سیاسی بود. نشریات ادواری این دوره افزون بر گزارش وقایع و بازتاب اخبار داخلی و بینالمللی، نقش مهمی در ترویج و بحث افکاری داشتند که جنبش مشروطهخواهی مطرح کرده بود. شیوهای که این مطبوعات برای بازتاب اندیشههای مختلف برمیگزیدند تا فضای حدیدی برای بیان عقاید بگشایند، درخور توجه ویژه است. | دورانی که بلافاصله بعد از انقلاب مشروطۀ ایران آمد، شاهد شکوفایی مطبوعات سیاسی بود. نشریات ادواری این دوره افزون بر گزارش وقایع و بازتاب اخبار داخلی و بینالمللی، نقش مهمی در ترویج و بحث افکاری داشتند که جنبش مشروطهخواهی مطرح کرده بود. شیوهای که این مطبوعات برای بازتاب اندیشههای مختلف برمیگزیدند تا فضای حدیدی برای بیان عقاید بگشایند، درخور توجه ویژه است. | ||
ادبیات جنبش مشروطۀ ایران، همانند بسیاری از تحولات و انقلابهای مدرن، رگههای غنی و متنوعی از هجو و طنز سیاسی را در اشکال گوناگون دربر داشت. مقالات مطبوعاتی، رسالات و اشعار سیاسی مواضع متفاوت و تازهای را در یک موقعیت چند چهره و موقعیت تاریخی بیان | ادبیات جنبش مشروطۀ ایران، همانند بسیاری از تحولات و انقلابهای مدرن، رگههای غنی و متنوعی از هجو و طنز سیاسی را در اشکال گوناگون دربر داشت. مقالات مطبوعاتی، رسالات و اشعار سیاسی مواضع متفاوت و تازهای را در یک موقعیت چند چهره و موقعیت تاریخی بیان میکردند. بر این منوال نگارش هجو و طنز سیاسی را میتوان در طی دههای بررسی کرد که هم مبشر آغازهایی نو بود (مانند گسترش سریع رسانههای جمعی، رشد افکار عمومی ملی و بینالمللی، تأثیرات متقابل و وامگیریها در زمینۀ هجو و طنز سیاسی، چه در لحن و چه در شکل آن) و هم خبر از فرجامهایی میداد (مانند پایان وابستگی ضمنی طنز به ادبیات کلاسیک فارسی که دربردارندۀ کنایات و لطایف ادبی ظریفی بود که فهمشان تنها در ذهنی و زبانی ساخته و پرداخته میشد)؛ آغازها و فرجامهایی که معمولاً در پیوند با مفاهیم کلی سنت و مدرنیته نگریسته و بررسی میگردند. | ||
هجو و طنز سیاسی اغلب به وسیلۀ نویسندگان و شاعرانی به کار بسته میشد که خواهان تحول و اصلاحات بودند. در واقع گرایش آنها به تحول رهیافت و ذهنیتی پویا به آنان بخشیده بود، ذهنیتی که بسیاری از مخالفانشان اغلب فاقد آن بودند. هجوپردازان مهارت چشمگیری را در رویارویی با موضوعات اجتماعی و فرهنگی عوام به کار میگرفتند تا ادعاهای پوچ و مخرب را برملا سازند و به ریشخند آرند و از این راه خوانندگانشان را متحول سازند. همین قضیه در مورد استفاده از کاریکاتور در طنز و هجویههای مصور هم صادق بود. در مقابل کسانی که مخالف تحول بودند، اغلب اهل طنز نبودند و در اظهارنظرهایشان از سر خشم به فحاشی متوسل میشدند و به طور مستقیم به تحولخواهان حمله میکردند و آنها را به بیاخلاقی، عناد، مکر سیاسی و حتی ارتداد متهم میکردند و در نتیجه ناخواسته آب به آسیاب مخالفان خود میریختند. | هجو و طنز سیاسی اغلب به وسیلۀ نویسندگان و شاعرانی به کار بسته میشد که خواهان تحول و اصلاحات بودند. در واقع گرایش آنها به تحول رهیافت و ذهنیتی پویا به آنان بخشیده بود، ذهنیتی که بسیاری از مخالفانشان اغلب فاقد آن بودند. هجوپردازان مهارت چشمگیری را در رویارویی با موضوعات اجتماعی و فرهنگی عوام به کار میگرفتند تا ادعاهای پوچ و مخرب را برملا سازند و به ریشخند آرند و از این راه خوانندگانشان را متحول سازند. همین قضیه در مورد استفاده از کاریکاتور در طنز و هجویههای مصور هم صادق بود. در مقابل کسانی که مخالف تحول بودند، اغلب اهل طنز نبودند و در اظهارنظرهایشان از سر خشم به فحاشی متوسل میشدند و به طور مستقیم به تحولخواهان حمله میکردند و آنها را به بیاخلاقی، عناد، مکر سیاسی و حتی ارتداد متهم میکردند و در نتیجه ناخواسته آب به آسیاب مخالفان خود میریختند. | ||