الشموس الطالعة من مشارق زيارة الجامعة: تفاوت میان نسخه‌ها

→ تفاوت با ویرایش قدیمی‌تر

الشموس الطالعة من مشارق زيارة الجامعة (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۸ نوامبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۶:۰۸

۲ بایت اضافه‌شده ، ۸ نوامبر

جز

جایگزینی متن - 'اهل بیت ' به 'اهل‌بیت '

Hbaghizadeh

دیوان‌سالاران، مدیران

۱۴۴٬۷۴۵

ویرایش

@@ خط ۲۹: / خط ۲۹: @@
 زیارت جامعه در مواجهه با این اسماء حسنی الهی، موقعیت خاصی داشته و شروح گوناگون و متعددی بر آن نوشته شده است که شرح حاضر در بین این شروح، ممتاز بوده و دارای جایگاه ویژه‌ای است. نکته قابل توجه پیرامون این شرح، آن است که از کسی گرفته نشده و مطالب آن، از کتابی اقتباس نگردیده و از مطالب دیگران در شرح آن، استفاده نشده است، بلکه همانطور که شارح در مقدمه بیان نموده، نگارش آن با عنایت [[امام رضا علیه‌السلام|امام رضا(ع)]] انجام شده است. شارح در این کتاب، از کتاب‌های دیگر، نقل نکرده و منبع اصلی وی، کتب احادیث و استمداد از کلمات ائمه(ع) در شناخت مقامات ایشان است، لذا مطالب آن تازه و بکر بوده و آن را در منابع و کتب دیگر، نمی‌توان به دست آورد، لذا شایسته است اهل تحقیق در آن بنگرند و از آن استفاده کنند<ref> همدانی درودآبادی،سید حسین،ص16-17</ref>.
-افق مطالب این شرح بسیار دور و گوهرهای آن بی‌شمار است. شارح در دریای بی‌پایان علوم اهل بیت غوطه خورده و مرواریدهای شاهواری را در ساحل این کتاب، فراهم آورده است. ابتدای کتاب اندکی دشوار است و رسیدن به قله فکر و عمق اندیشه و قاف قلب مؤلف برای کسی که شروع مطالعه شرح آن می‌کند، کمی دشوار است، لیکن آشنایان به زبان، اگر اندکی حوصله کنند و در مطالب بیان شده، اندیشه کنند، آنها را شیرین می‌یابند و در فقرات مختلف از مقامات پرعظمت ائمه(ع)، شمه‌ای خواهند بویید. ثانیا مطالب مصنف، دریافت‌های خود ایشان است که در قالب کلمات درآمده است و اهل اشارت دانند که مطالب مزبور،تنها به صورت اشاره قابل فهم است و معانی هرگز در قالب کلمات در نمی‌آیند و تنها کلمات عنوان آن حقایقند و نه ظرف آنها.ثالثا مصنف از کلمات متعارف و اصطلاحات عرفان نظری متعارف رایج استفاده نکرده است،لذا غرابت استعمال که خود وی بر آن معانی ابداغ کرده و یا از احادیث به ودیعت گرفته،باعث شده است که مطالب آن در ابتدا با حوصله باید تلقی شود<ref>همان،ص17-18</ref>.
+افق مطالب این شرح بسیار دور و گوهرهای آن بی‌شمار است. شارح در دریای بی‌پایان علوم اهل‌بیت غوطه خورده و مرواریدهای شاهواری را در ساحل این کتاب، فراهم آورده است. ابتدای کتاب اندکی دشوار است و رسیدن به قله فکر و عمق اندیشه و قاف قلب مؤلف برای کسی که شروع مطالعه شرح آن می‌کند، کمی دشوار است، لیکن آشنایان به زبان، اگر اندکی حوصله کنند و در مطالب بیان شده، اندیشه کنند، آنها را شیرین می‌یابند و در فقرات مختلف از مقامات پرعظمت ائمه(ع)، شمه‌ای خواهند بویید. ثانیا مطالب مصنف، دریافت‌های خود ایشان است که در قالب کلمات درآمده است و اهل اشارت دانند که مطالب مزبور،تنها به صورت اشاره قابل فهم است و معانی هرگز در قالب کلمات در نمی‌آیند و تنها کلمات عنوان آن حقایقند و نه ظرف آنها.ثالثا مصنف از کلمات متعارف و اصطلاحات عرفان نظری متعارف رایج استفاده نکرده است،لذا غرابت استعمال که خود وی بر آن معانی ابداغ کرده و یا از احادیث به ودیعت گرفته،باعث شده است که مطالب آن در ابتدا با حوصله باید تلقی شود<ref>همان،ص17-18</ref>.
 شیوه شرح بدین صورت است که ابتدا قسمتی از شرح با عبارت «قوله(ع):...» انتخاب شده و در ادامه، ضمن تشریح و تببین معنای لغوی و اصطلاحی کلمات و واژگان آن قسمت، به تبیین معنا و مفهوم کلی از آن فراز، پرداخته شده است<ref>ر.ک: متن کتاب، ص38</ref>.