با عین‌القضات و آیین فرافرقه‌ای: تفاوت میان نسخه‌ها

[[عین‌القضات همدانی، عبدالله بن محمد|عین‌القضات]] در مکتوبی که ظاهراً برای یکی از جماعت حاکمان (شاید یک وزیر) نوشته، او را مانند شاگرد خود به باد سرزنش می‌گیرد و شیوۀ او در غصب اموال توده‌های ستمدیده و ریختن آن به کیسۀ فرمانروایان بیدادگر را نکوهش می‌کند. در بخش نخست فصل اول، نمونه‌هایی از برخورد عین‌القضات با ارباب قدرت و کارگزاران آنان از خلال‌ نامه‌های او بررسی شده است. بخش دوم این فصل به بررسی دیدگاه عین‌القضات در برابر عالم‌نمایان و دین‌گرایان دارد؛ در این صحنه او میان دانش ظاهری که تنها یادگرفتن و برزبان‌راندن مشتی الفاظ است، با علم حقیقی که یقین قلبی به حقایق متعالی و انعکاس آن در عمل صالح است، جدایی می‌نهد؛ همچنین عالم‌نمایان عصر خود را محکوم می‌کند که از دانش راستین بی‌بهره‌اند و هنرشان فقط زبان‌بازی و عرضۀ سخنان بی‌معنی است که آن را دستاویز وصول به خواسته‌های حقیر دنیوی و منافع مادی گرفته‌اند.

گفتار آخر کتاب اختصاص به ذکر خیری از زنده‌یاد علی گلزاده غفوری دارد و برش‌هایی از کتاب «شناخت اسلام» او بررسی شده است. در پیوست کتاب نیز گفتارهایی دربارۀ وقف برای غیرمسلمانان از دیدگاه فقه بررسی شده است.<ref> [https://literaturelib.com/books/13154 ر.ک: پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات]</ref>