روابط ایران و عربستان در سده بیستم (دوره پهلوی): تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR105457J1.jpg | عنوان = روابط ایران و عربستان در سده بیستم (دوره پهلوی) | عنوان‌های دیگر = | پدیدآورندگان | پدیدآوران = احمدی، حمید (نويسنده) ایران. وزارت امور خارجه. مرکز اسناد و تاریخ دیپلماسی (سایر) |زبان | زبان = فا...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲۵: خط ۲۵:
| پیش از =  
| پیش از =  
}}
}}
'''روابط ایران و عربستان در سده بیستم (دوره پهلوی)'''، اثر [[حمید احمدی]] (معاصر) کتابی است که به تجزیه‌وتحلیل روابط ایران و عربستان سعودی در طول سده بیستم، از زمان ظهور حکومت‌های مستقل عربی پس از سقوط امپراتوری عثمانی تا پیروزی انقلاب اسلامی ایران، می‌پردازد. هدف اصلی کتاب، بررسی اهمیت نقش این دو کشور در رویدادها و تحولات منطقه خلیج‌فارس است.
'''روابط ایران و عربستان در سده بیستم (دوره پهلوی)'''، اثر [[احمدی، حمید|حمید احمدی]] (معاصر) کتابی است که به تجزیه‌وتحلیل روابط ایران و عربستان سعودی در طول سده بیستم، از زمان ظهور حکومت‌های مستقل عربی پس از سقوط امپراتوری عثمانی تا پیروزی انقلاب اسلامی ایران، می‌پردازد. هدف اصلی کتاب، بررسی اهمیت نقش این دو کشور در رویدادها و تحولات منطقه خلیج‌فارس است.


==ساختار==
==ساختار==
خط ۳۸: خط ۳۸:


بخش دوم: ایران و عربستان در دوره محمدرضاشاه پهلوی (از پایان جنگ جهانی دوم تا دهه ۱۹۷۰م) این بخش روابط دو کشور را از پایان جنگ جهانی دوم تا دهه ۱۹۷۰م بررسی می‌کند. فصل سوم به روابط ناپایدار در دوره پادشاهی محمدرضاشاه و اختلافات دیدگاهی دو کشور می‌پردازد، که ناشی از مشکلات جنگ جهانی دوم و گسترش نفوذ نفت در روابط منطقه‌ای است<ref>همان، ص77- 94</ref>.
بخش دوم: ایران و عربستان در دوره محمدرضاشاه پهلوی (از پایان جنگ جهانی دوم تا دهه ۱۹۷۰م) این بخش روابط دو کشور را از پایان جنگ جهانی دوم تا دهه ۱۹۷۰م بررسی می‌کند. فصل سوم به روابط ناپایدار در دوره پادشاهی محمدرضاشاه و اختلافات دیدگاهی دو کشور می‌پردازد، که ناشی از مشکلات جنگ جهانی دوم و گسترش نفوذ نفت در روابط منطقه‌ای است<ref>همان، ص77- 94</ref>.
فصل چهارم، دوره دوستی و هماهنگی نسبی (۱۹۵4–۱۹۶۷) در بحبوحه جنگ سرد عربی را شرح می‌دهد که شامل منافع مشترک و تلاش برای جلوگیری از نفوذ شوروی بود<ref>همان، ص95- 119</ref>.
فصل چهارم، دوره دوستی و هماهنگی نسبی (۱۹۵4–۱۹۶۷) در بحبوحه جنگ سرد عربی را شرح می‌دهد که شامل منافع مشترک و تلاش برای جلوگیری از نفوذ شوروی بود<ref>همان، ص95- 119</ref>.
فصل پنجم به گسترش روابط در دوران ملک فیصل (۱۹۶4–۱۹75) اختصاص دارد، که بیشتر بر توسعه همکاری‌های فرهنگی، تلاش مشترک برای جایگزینی ایده همبستگی اسلامی، و هماهنگی دیدگاه‌های مشترک منطقه‌ای متمرکز بود<ref>همان، ص121- 148</ref>.
فصل پنجم به گسترش روابط در دوران ملک فیصل (۱۹۶4–۱۹75) اختصاص دارد، که بیشتر بر توسعه همکاری‌های فرهنگی، تلاش مشترک برای جایگزینی ایده همبستگی اسلامی، و هماهنگی دیدگاه‌های مشترک منطقه‌ای متمرکز بود<ref>همان، ص121- 148</ref>.