حکیمی، محمدرضا: تفاوت میان نسخه‌ها

'''محمدرضا حکیمی''' (1314-1400ش)، فقیه، مجتهد، پژوهشگر، نویسنده، محقق، حکیم و از اندیشمندان مکتب تفکیک بود. وی از شاگردان آیت‌الله میلانی و آقابزرگ تهرانی بود و آثار متعددی در زمینه معارف اسلامی، عدالت اجتماعی و نقد فلسفه تألیف کرده است. مهمترین اثر او مجموعه حدیثی «الحیاة» است که به عنوان یک دائرةالمعارف اسلامی شناخته می‌شود.

حکیمی تحصیلات خود را از مکتب‌خانه و سپس مدرسه آغاز کرد و در سال 1326ش در دوازده سالگی وارد حوزه علمیه مشهد (مدرسه نواب) شد. دروس مقدمات و سطح را نزد استادانی چون شیخ [[محمدتقى اديب نيشابورى]]،[[ميرزا احمد مدرس يزدى]]، شیخ هاشم قزوینی و شیخ مجتبی قزوینی فرا گرفت. سپس در درس خارج فقه و اصول [[میلانی، سید محمدهادی|سيد محمدهادى ميلانى]] حاضر شد و تقریرات درس ایشان را نوشت. همزمان به تحصیل فلسفه، کلام، نجوم، تقویم و علوم غریبه پرداخت و از محضر استادانی چون شیخ غلامحسین محامی بادکوبه‌ای، شیخ اسماعیل نجومیان و سید ابوالحسن حافظیان بهره برد. وی در سال 1348ش اجازه اجتهاد را از آقابزرگ تهرانی دریافت کرد.

حکیمی از جوانی به مبارزات سیاسی و اجتماعی روی آورد و در جلسات «الغدیر» در مشهد به روشن‌گری جوانان پرداخت. در خرداد 1345ش به تهران مهاجرت کرد و در مؤسسات فرهنگی و مطبوعاتی فعالیت نمود. او از منتقدان فلسفه صدرایی و از مروجان مکتب تفکیک بود که بر جدایی معارف قرآنی از فلسفه و عرفان تأکید داشت. حکیمی نویسنده‌ای پرکار با سبکی ادبی و حماسی بود و بیش از 50 کتاب و مقالات متعدد تألیف کرد. وی همچنین وصی دکتر علی شریعتی برای تصحیح آثارش بود.