نوری، علی بن جمشید: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ملا علی نوری''' (قرن ۱۲-۱۲۴۶ق)، معروف به آخوند نوری، از بزرگترین فلاسفه و حکمای اسلامی متأخر و از اعاظم فلاسفه پیرو مکتب ملاصدرا بود. او احیاگر حکمت متعالیه در ایران محسوب می‌شود و با تدریس طولانی مدت و تربیت شاگردان بسیار، مکتب فلسفی تهران را پایه‌گذاری کرد. از مهمترین اساتید وی آقا محمد بیدآبادی و از شاگردان برجسته‌اش ملا هادی سبزواری و ملا عبدالله زنوزی بودند.

اكثر قریب به اتفاق استادان متأخر از آخوند نورى مع الواسطه شاگردان وى بوده‌اند؛ چه، سلسله اساتید آنان به [[سبزواری، هادی|حاجى سبزوارى]]، آقا [[قمشه‌ای، محمدرضا|محمدرضا قمشه‌اى]]، آقا على مدرس و میرزاى جلوه كه به حكماى اربعه مشهورند، منتهى مى‌شود.  

ملاعلی نوری پس از تکمیل تحصیلات، به تدریس معقول پرداخت و حوزه فلسفی عظیمی در اصفهان تأسیس کرد. گفته می‌شود حدود دو هزار نفر در اصفهان مشغول تحصیل معقولات بودند که بیش از چهارصد نفر از آنان در درس خصوصی وی حاضر می‌شدند. هنگامی که محمدحسین خان مروی مدرسه مروی را در تهران بنا کرد و از فتحعلی شاه خواست تا ملاعلی نوری را برای تدریس به تهران دعوت کند، او نپذیرفت و به جای آن ملا عبدالله زنوزی را به تهران فرستاد که این امر منجر به تأسیس مکتب فلسفی تهران شد. وی علاوه بر تدریس فلسفه، در خط شکسته سرآمد زمان خود بود و طبع شعر نیز داشت و در اشعارش "نوری" تخلص می‌کرد. از رباعیات معروف او است:  

ملا علی نوری سرانجام در ماه رجب سال ۱۲۴۶ قمری در اصفهان درگذشت. سید حجة‌الاسلام شفتی بر جنازه او نماز خواند و سپس پیکر وی را به نجف اشرف منتقل کردند و بر اساس وصیتش در عتبه باب طوسی حرم مطهر امام علی(ع) دفن نمودند.