۱۴۴٬۵۹۹
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
}} | }} | ||
'''سبکشناسی زبانی شاهنامه فردوسی''' تألیف موسی پرنیان (متولد 1345ش) و زینب شهسواری (متولد 1362ش)، پژوهشگران زبان و ادبیات فارسی؛ کتابی است که به بررسی ویژگیهای سبکی زبان شاهنامه فردوسی از جنبههای آوایی، لغوی و نحوی میپردازد. این اثر با استناد به نسخه صحیح دکتر خالقی مطلق، به تحلیل ساختار زبانی این شاهکار ادبی فارسی میپردازد. | '''سبکشناسی زبانی شاهنامه فردوسی''' تألیف [[پرنیان، موسی|موسی پرنیان]] (متولد 1345ش) و [[شهسواری، زینب|زینب شهسواری]] (متولد 1362ش)، پژوهشگران زبان و ادبیات فارسی؛ کتابی است که به بررسی ویژگیهای سبکی زبان [[شاهنامه فردوسی (نشر قطره)|شاهنامه فردوسی]] از جنبههای آوایی، لغوی و نحوی میپردازد. این اثر با استناد به نسخه صحیح دکتر [[خالقی مطلق، جلال|خالقی مطلق]]، به تحلیل ساختار زبانی این شاهکار ادبی فارسی میپردازد. | ||
==ساختار== | ==ساختار== | ||
| خط ۳۳: | خط ۳۳: | ||
==گزارش کتاب== | ==گزارش کتاب== | ||
کتاب سبکشناسی زبانی شاهنامه فردوسی به بررسی نظاممند ویژگیهای زبانی شاهنامه میپردازد. فصل اول به تحلیل سطح آوایی اثر اختصاص دارد و فرایندهایی مانند انواع حذف، تخفیف، ابدال صامتها و مصوتها، اماله و تلفظهای کهن را بررسی میکند. | کتاب سبکشناسی زبانی شاهنامه فردوسی به بررسی نظاممند ویژگیهای زبانی [[شاهنامه فردوسی (نشر قطره)|شاهنامه]] میپردازد. فصل اول به تحلیل سطح آوایی اثر اختصاص دارد و فرایندهایی مانند انواع حذف، تخفیف، ابدال صامتها و مصوتها، اماله و تلفظهای کهن را بررسی میکند. | ||
فصل دوم به بررسی سطح لغوی میپردازد و به تحلیل واژگان فارسی و عربی، کهنگرایی، کاربرد لغات مهجور فارسی و حروف اضافه بسیط یا مرکب در شاهنامه توجه دارد. نویسندگان نشان میدهند که فردوسی در ترکیبسازی و بهکارگیری شگردهای زبانی مهارت ویژهای داشته است. | فصل دوم به بررسی سطح لغوی میپردازد و به تحلیل واژگان فارسی و عربی، کهنگرایی، کاربرد لغات مهجور فارسی و حروف اضافه بسیط یا مرکب در شاهنامه توجه دارد. نویسندگان نشان میدهند که فردوسی در ترکیبسازی و بهکارگیری شگردهای زبانی مهارت ویژهای داشته است. | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
فصل سوم به سطح نحوی اختصاص یافته و ویژگیهای دستوری کهن مانند کاربردهای خاص حرف «ی»، افعال ماضی با پیشوند «ب»، وجوه کهن ماضی استمراری و ساختارهای غیرمتعارف جمله را تحلیل میکند. | فصل سوم به سطح نحوی اختصاص یافته و ویژگیهای دستوری کهن مانند کاربردهای خاص حرف «ی»، افعال ماضی با پیشوند «ب»، وجوه کهن ماضی استمراری و ساختارهای غیرمتعارف جمله را تحلیل میکند. | ||
فصل چهارم به ویژگیهای شخصی سبک فردوسی میپردازد و مسائلی مانند کهنگرایی عروضی، قلب، ادغام مصوتها و دیگر مختصات سبکی منحصر به فرد شاهنامه را بررسی میکند. | فصل چهارم به ویژگیهای شخصی سبک [[فردوسی، ابوالقاسم|فردوسی]] میپردازد و مسائلی مانند کهنگرایی عروضی، قلب، ادغام مصوتها و دیگر مختصات سبکی منحصر به فرد [[شاهنامه فردوسی (نشر قطره)|شاهنامه]] را بررسی میکند. | ||
این کتاب با ارائه تحلیلهای دقیق زبانی، راهگشای درک بهتر مفاهیم و مضامین شاهنامه است و به خوانندگان کمک میکند تا با ویژگیهای سبکی این اثر سترگ آشنا شوند.<ref>[https://literaturelib.com/books/2043 ر.ک.پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات]</ref> | این کتاب با ارائه تحلیلهای دقیق زبانی، راهگشای درک بهتر مفاهیم و مضامین [[شاهنامه فردوسی (نشر قطره)|شاهنامه]] است و به خوانندگان کمک میکند تا با ویژگیهای سبکی این اثر سترگ آشنا شوند.<ref>[https://literaturelib.com/books/2043 ر.ک.پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات]</ref> | ||
==پانويس == | ==پانويس == | ||