۱۴۴٬۵۹۹
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴۱: | خط ۴۱: | ||
اصل داستان راحة الارواح روایتی ویژه از بخش نخست داستان برزو یا برزونامه است. وقایعنگار مروزی بخش نخست این داستان را روایت کرده است. اگرچه در روایت وی حوادث و اتفاقات اساسی داستان تفاوتی با روایت منظوم و روایتهای منثور نقالان ندارد، از لحاظ ساختار و نیز نوعشناسی با آنها متفاوت است. همین دو مورد ویژگیهای اساسی روایت وقایعنگار است؛ ویژگیهایی که مؤید توانایی او در داستانپردازی و داستانگزاری است. | اصل داستان راحة الارواح روایتی ویژه از بخش نخست داستان برزو یا برزونامه است. وقایعنگار مروزی بخش نخست این داستان را روایت کرده است. اگرچه در روایت وی حوادث و اتفاقات اساسی داستان تفاوتی با روایت منظوم و روایتهای منثور نقالان ندارد، از لحاظ ساختار و نیز نوعشناسی با آنها متفاوت است. همین دو مورد ویژگیهای اساسی روایت وقایعنگار است؛ ویژگیهایی که مؤید توانایی او در داستانپردازی و داستانگزاری است. | ||
سبک داستانپردازی وقایعنگار بیش و پیش از آنکه متأثر از ادبیات مکتوب و رسمی ما باشد، شبیه داستانگزاران سنتی ایران است. سبک او وجوهی از نقالی و مجلسگویی را به صورت توأمان با خود دارد. چگونگی آغاز کلام وقایعنگار شباهتی کامل با شیوۀ سخن در مجلسگویی بهویژه در سنت شیعی دارد. وقایعنگار در آغاز کلام خویش خطبهای عربی نقل و سپس داستان اصلی را روایت میکند. از سوی دیگر یکی از ویژگیهای داستانگزاری سنتی اعم از نقالی، مجلسگویی و پردهخوانی «مسئلۀ تداعی معانی و خواطر در شیوۀ بیانی» است. این ویژگی در روایت وقایعنگار نیز کاملاً نمایان است. از دیگر ویژگیهای این سبک، زبان خاص آن است که حد فاصل زبان سادۀ گفتاری و زبان خواص است. این ویژگی نیز در داستانپردازی وقایعنگار مشهود است. | سبک داستانپردازی [[هماي مروزي، محمد صادق|وقایعنگار]] بیش و پیش از آنکه متأثر از ادبیات مکتوب و رسمی ما باشد، شبیه داستانگزاران سنتی ایران است. سبک او وجوهی از نقالی و مجلسگویی را به صورت توأمان با خود دارد. چگونگی آغاز کلام [[هماي مروزي، محمد صادق|وقایعنگار]] شباهتی کامل با شیوۀ سخن در مجلسگویی بهویژه در سنت شیعی دارد. [[هماي مروزي، محمد صادق|وقایعنگار]] در آغاز کلام خویش خطبهای عربی نقل و سپس داستان اصلی را روایت میکند. از سوی دیگر یکی از ویژگیهای داستانگزاری سنتی اعم از نقالی، مجلسگویی و پردهخوانی «مسئلۀ تداعی معانی و خواطر در شیوۀ بیانی» است. این ویژگی در روایت وقایعنگار نیز کاملاً نمایان است. از دیگر ویژگیهای این سبک، زبان خاص آن است که حد فاصل زبان سادۀ گفتاری و زبان خواص است. این ویژگی نیز در داستانپردازی [[هماي مروزي، محمد صادق|وقایعنگار]] مشهود است. | ||
از این کتاب دو نسخۀ خطی وجود دارد؛ یکی در کتابخانۀ آستان قدس رضوی به شمارۀ ثبت 4236 با 185 برگ و دیگری در کتابخانۀ مجلس شورای اسلامی با شمارۀ ثبت 689 با 159 برگ. نسخۀ مجلس افتادگیهای زیادی دارد. از اینرو در تصحیح نسخۀ آستان قدس اساس قرار گرفته و فقط در بعضی موارد به سبب ناخوانایی به نسخۀ مجلس مراجعت شده است.<ref>[https://literaturelib.com/books/3518 پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات]</ref> | از این کتاب دو نسخۀ خطی وجود دارد؛ یکی در کتابخانۀ آستان قدس رضوی به شمارۀ ثبت 4236 با 185 برگ و دیگری در کتابخانۀ مجلس شورای اسلامی با شمارۀ ثبت 689 با 159 برگ. نسخۀ مجلس افتادگیهای زیادی دارد. از اینرو در تصحیح نسخۀ آستان قدس اساس قرار گرفته و فقط در بعضی موارد به سبب ناخوانایی به نسخۀ مجلس مراجعت شده است.<ref>[https://literaturelib.com/books/3518 پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات]</ref> | ||