شطحات الصوفیة: تفاوت میان نسخه‌ها

| پیش از =  

}}

شطحیات صوفیه، از تراث ادبیات عرفانی فارسی است که از قرن سوم با ماجرای بر دار کردن [[حلاج، حسین بن منصور|حسین بن منصور حلاج]] (متوفی 309ق) و ممنوعیت یافتن چنین سخنانی، در معرکه آراء صوفیه قرار گرفت و رد یا پذیرش آن توسط فرق صوفیه، به نحوی نمادین خبر از مبانی معرفت‌شناسی آن‌ها می‌داد. شطحیات صوفیه علیرغم کثرت مضامین در دسته‌های موضوعی خاصی قابل تقسیمند که مهم‌ترین آنها دعاوی مختلف و طعن و بی حرمتی به دین هستند<ref>اسدی، علیرضا، ص27</ref>. بدوی در این کتاب، ضمن بررسی انواع شطحیات، یکی از عناصر شطح را سخن گفتن با صیغه متکلم به جای خداوند دانسته و معقتقد است شطح واقعی، فقط جملاتی است که چنین ساختاری داشته باشد<ref>ر.ک: همان، ص38</ref>.