نهادنامه‌ی داد؛ کندوکاوی در شاهنامه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''نهادنامه‌ی داد؛ کندوکاوی در شاهنامه''' تألیف میر جلال‌الدین کزازی، این کتاب دربرگیرندۀ گفتارهایی است که در نخستین دورۀ شاهنامه‌شناسی در نیم‌سال نخستین از سال آموزشی 98ـ1397 در دانشکدۀ زبان و ادب پارسی و زبان‌های نیرانی (غیرایرانی) وابسته به دانشگاه علامۀ طباطبایی سامان داده شده بود.

زبان شاهنامه زبانی است روان، روشن و رسا؛ به روشنی روز، به روانی رود. در روز یا در رود هیچ پیچش، هیچ تیرگی، هیچ نهفته‌ای و هیچ رازی دیده نمی‌شود؛ زیرا روشن است و حتی درخشان است. شاهنامه به زبانی سروده شده است که می‌توان گفت زبان کنونی پارسی است. اگر از پاره‌ای ویژگی‌های کهن در واژگان در ساختارهای نحوی چشم‌پوشی کرد، شاهنامه به زبان امروز سروده شده است.

شناخت شاهنامه در گرو شکافتن آن هسته است؛ آری، در گرو شناختن آن هسته. هر چه هسته را بیش بکاوید، در آن بیش، پیش بروید، شناختی ژرف‌تر، سزاوارتر، برازنده‌تر از شاهنامه خواهید یافت.

برای رسیدن به شناختی آغازین از سرشت شاهنامه، می‌باید با زمینه‌هایی از این دست آشنا شد: اسطوره، پیوند آن با تاریخ، زبان اسطوره، که زبانی است نمادین، چگونگی پیدایی نماد، ناخودآگاهی، حماسه، چه پیوندی با اسطوره دارد؟ اگر کسی که می‌خواهد گام در راهی درست بنهد، در شناخت شاهنامه به‌ناچار از پیش باید با این زمینه‌ها آشنایی داشته باشد؛ وگرنه از همان آغاز به بیراهه خواهد رفت.

در نشست‌های ده‌گانه‌ای که در این کتاب متن آنها آورده شده، دربارۀ چیستی شاهنامه، ماندگار اسطوره، چیستی حماسه، گونه‌های سه‌گانۀ ناخودآگاهی و حماسه، زال و زروان، راز رویینگی، شاهنامه و زبان پارسی آن، رابطۀ فردوسی و محمود غزنوی مطالبی بیان شده است. در پایان کتاب نیز فرهنگی از واژگان دشوار کتاب گردآوری شده است.<ref>[https://literaturelib.com/books/4073 پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات]</ref>