دیوان میرحاج گنابادی هروی: تفاوت میان نسخه‌ها

| موضوع =

«امیرحاج الحسینی الجنابذی از جمله سادات جنابذ خراسان است و در طهارت اصل و لطافت طبع مستغنی از تحدید بیان. در تحفه سامی مذکور است که انقطاع و تجردش به مرتبه‌ای بود که روزی میرعلی شیر به حجره او درآمد، آن منزل را چون مخزن خاطر اهل دل از متاع دنیوی خالی دید، لاجرم تفقّدی فرموده جمیع مایحتاج از نقد و جنس سامان نموده بدانجا فرستاد. حضرت میر چون بوثاق خود آمد و آن اسباب و یراق را ملاحظه نمود درِ آن حجره را فراز کرده به جائی دیگر تحویل نمود و خود را زیر بار منّت اغیار تجویز نفرمود. از فنون شعر ،به قصیده و غزل میل بیشتر داشت و همیشه خاطر به مداحی اهل بیت رسالت می‌گماشت».

[[گنابادی هروی، میرحاج|میرحاج]] کاملا توجّه به سروده‌های سه شاعر بزرگ قبل از خود، ظهیر فاریابی متوفای 558 و [[سلمان ساوجی، سلمان بن محمد|سلمان ساوجی]] متوفای 598 و [[ابن‌ حسام خوسفی]] متوفای 875 ، داشته است.

از آثار [[گنابادی هروی، میرحاج|میرحاج]] می‌توان به دیوان اشعار و مثنوی لیلی و مجنون او اشاره کرد. وی که از سادات حسینی‌نسب بود، در دارالمؤمنین گناباد دیده به جهان گشود. تحصیلات ابتدایی خود را در آن شهر به پایان رسانید و برای ادامۀ تحصیلات روانۀ هرات شد و در شهر هرات می‌زیست و تا آخر عمر به زادگاهش برنگشت. همواره در توحید باری‌تعالی و نعت پیامبر (ص) و مناقب خاندانش قصاید غرا سروده است. شاعر در قصاید میرحاج تخلص می‌کرد و در غزل اُنسی.  از این شاعر دیوان کامل در هیچ‌یک از کتابخانه‌های جهان و ایران معرفی نشده است و اشعار گردآوری شده در این کتاب که شامل قصاید، غزلیات، رباعیات و اشعار پراکندۀ او می‌شود، از جنگ‌ها و سفینه‌های گوناگون گردآوری شده است.<ref>[https://literaturelib.com/books/4022 پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات]</ref>

[[رده:مقالات بازبینی نشده2]]