۱۴۶٬۵۳۱
ویرایش
الشریف الرضي محمد بن الحسین بن موسی الموسوي: تفاوت میان نسخهها
جز
جایگزینی متن - 'علمالهدی، علی بن حسین' به 'سید مرتضی، علی بن حسین'
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'شریفالرضی، محمد بن حسین' به 'شریف رضی، محمد بن حسین') برچسبها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'علمالهدی، علی بن حسین' به 'سید مرتضی، علی بن حسین') |
||
| خط ۴۷: | خط ۴۷: | ||
بخش سوم كتاب، درباره بزرگى و مقام رفيع ايشان در عصر خويش مىباشد. [[شریف رضی، محمد بن حسین|سيد رضى]] داراى صفات برجسته و كمالات فاضلهاى بوده است كه باعث عظمت و بزرگى سيد، حتى نزد پادشاهان مىشده است. از جمله صفات بارز او نپذيرفتن صله و هديه حتى از پدر خود وشهامت و جسارت اوست كه همگان آن را نقل كردهاند. | بخش سوم كتاب، درباره بزرگى و مقام رفيع ايشان در عصر خويش مىباشد. [[شریف رضی، محمد بن حسین|سيد رضى]] داراى صفات برجسته و كمالات فاضلهاى بوده است كه باعث عظمت و بزرگى سيد، حتى نزد پادشاهان مىشده است. از جمله صفات بارز او نپذيرفتن صله و هديه حتى از پدر خود وشهامت و جسارت اوست كه همگان آن را نقل كردهاند. | ||
او در سن جوانى و در حالى كه پدر و برادر بزرگتر او؛ يعنى [[ | او در سن جوانى و در حالى كه پدر و برادر بزرگتر او؛ يعنى [[سید مرتضی، علی بن حسین|سيد مرتضى]] «رحمةاللهعليه» زنده بودند، داراى مناصب اجتماعى مهمى بود. مثل نقابت و سرپرستى تمام خانوادههاى منسوب به ابوطالب كه خود منصبى رفيع و شايسته بود. نيز امارت و سرپرستى زائران خانه خدا كه از طرف پدر و خليفه وقت در سن 21 سالگى به او تنفيذ شد و همچنين نظارت ديوان مظالم. | ||
[[علامه امينى]] در [[موسوعة الغدير في الكتاب و السنة و الأدب|الغدير]] مىنويسد: «بهاءالدوله ديلمى در سال 388ق او را به «شريف اجل» و در سال 392ق به «ذوالمنقتبين» و در سال 398 به «رضى ذوالحسبين» ملقب نمود. | [[علامه امينى]] در [[موسوعة الغدير في الكتاب و السنة و الأدب|الغدير]] مىنويسد: «بهاءالدوله ديلمى در سال 388ق او را به «شريف اجل» و در سال 392ق به «ذوالمنقتبين» و در سال 398 به «رضى ذوالحسبين» ملقب نمود. | ||
| خط ۷۳: | خط ۷۳: | ||
بخش ششم كتاب، به شاگردان و كسانى كه از ايشان روايت نقل كردهاند پرداخته است.<ref>[https://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/5099/1/107 الشریف الرضی، امینی، ص۱۰۷]</ref> اين شاگردان عبارتند از: | بخش ششم كتاب، به شاگردان و كسانى كه از ايشان روايت نقل كردهاند پرداخته است.<ref>[https://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/5099/1/107 الشریف الرضی، امینی، ص۱۰۷]</ref> اين شاگردان عبارتند از: | ||
# ابوزيد سيد عبداللّه الكبايكى الحسينى الجرجانى. فقيه عالىقدر، و مجتهد محقق و عالم فاضل، معروف به ابوزيد كبايكى. در خدمت [[ | # ابوزيد سيد عبداللّه الكبايكى الحسينى الجرجانى. فقيه عالىقدر، و مجتهد محقق و عالم فاضل، معروف به ابوزيد كبايكى. در خدمت [[سید مرتضی، علی بن حسین|سيد مرتضى]] و سيّد رضى هر دو شاگردى كرد و پس از در گذشت استادش، از هر دو روايت مىكرد، و به تدريس اشتغال پيدا كرد. | ||
# ابوعبداللّه شيخ محمد بن على حلوانى، عالم فاضل و اديب و شاعر كه او هم از شاگردان [[ | # ابوعبداللّه شيخ محمد بن على حلوانى، عالم فاضل و اديب و شاعر كه او هم از شاگردان [[سید مرتضی، علی بن حسین|سيد مرتضى]] و سيدرضى، و از بزرگان ادب در قرن پنجم هجرى بوده است. | ||
# ابوعبداللّه شيخ جعفر بن محمد بن احمد دوريستى عبسى، (در گذشته حدود سال 473ق) از خاندان علم و معروف به فقه و فضل و پاکى. وى در نزد [[شيخ مفيد]] و شريف مرتضى و شريف رضى علم آموخت. | # ابوعبداللّه شيخ جعفر بن محمد بن احمد دوريستى عبسى، (در گذشته حدود سال 473ق) از خاندان علم و معروف به فقه و فضل و پاکى. وى در نزد [[شيخ مفيد]] و شريف مرتضى و شريف رضى علم آموخت. | ||
# ابوالحسن سيد على بن بندار بن محمد قاضى هاشمى. | # ابوالحسن سيد على بن بندار بن محمد قاضى هاشمى. | ||
# حافظ ابومحمد عبدالرحمن بنابىبكر خزاعى نيشابورى، معروف به مفيد نيشابورى (درگذشته به سال 445ق). در رى مىزيست و از بزرگان شيوخ اماميه، و حافظ و واعظ و خطیب و ثقه بود، براى سماع حديث به شرق و غرب مسافرت كرد و از راويان بسيارى حديث شنيد و از آنان روايت كرد، چنانكه از [[ | # حافظ ابومحمد عبدالرحمن بنابىبكر خزاعى نيشابورى، معروف به مفيد نيشابورى (درگذشته به سال 445ق). در رى مىزيست و از بزرگان شيوخ اماميه، و حافظ و واعظ و خطیب و ثقه بود، براى سماع حديث به شرق و غرب مسافرت كرد و از راويان بسيارى حديث شنيد و از آنان روايت كرد، چنانكه از [[سید مرتضی، علی بن حسین|سيد مرتضى]] و [[شریف رضی، محمد بن حسین|سيد رضى]] و [[شيخ مفيد]] حديث روايت كرد و شاگردى آنان را داشت. | ||
# ابوبكر نيشابورى احمد بن حسین بن احمد خزاعى(متوفا به سال حدود 480 ه) ساكن رى. حافظ و فقيه و ثقه و محدّث، از بزرگان مشايخ اماميه. پدر دو عالم مشهور و محدث: حافظ مفيد عبدالرحمن بن احمد، و مفيد أبى سعيد محمد بن احمد، و جد ابوالفت و حرازى نویسنده نخستين تفسير به زبان فارسی. | # ابوبكر نيشابورى احمد بن حسین بن احمد خزاعى(متوفا به سال حدود 480 ه) ساكن رى. حافظ و فقيه و ثقه و محدّث، از بزرگان مشايخ اماميه. پدر دو عالم مشهور و محدث: حافظ مفيد عبدالرحمن بن احمد، و مفيد أبى سعيد محمد بن احمد، و جد ابوالفت و حرازى نویسنده نخستين تفسير به زبان فارسی. | ||
# ابوالحسن مهيار ديلمى پسر مرزويه، از زردشتى ان ایرانى و از مردم ديلم (رودبار گیلان)، بود كه در سال 394ق به دست [[شریف رضی، محمد بن حسین|سيد رضى]] مسلمان شد، و به مذهب شيعه اماميه درآمد و در دوستى اهلبيت، و در رثاى امام حسین شعر گفته است. وى پس از مسلمان شدن، نزد سيد به فراگرفتن شعر و ادبيات عربى پرداخت. | # ابوالحسن مهيار ديلمى پسر مرزويه، از زردشتى ان ایرانى و از مردم ديلم (رودبار گیلان)، بود كه در سال 394ق به دست [[شریف رضی، محمد بن حسین|سيد رضى]] مسلمان شد، و به مذهب شيعه اماميه درآمد و در دوستى اهلبيت، و در رثاى امام حسین شعر گفته است. وى پس از مسلمان شدن، نزد سيد به فراگرفتن شعر و ادبيات عربى پرداخت. | ||