ایرانیان و رؤیای قرآن پارسی: تفاوت میان نسخه‌ها

| موضوع =ادبیا‌ت‌ فا‌رسی‌ - تا‌ریخ‌ و نقد,نقد و تفسیر فردوسی‌، ابوالقا‌سم‌، ۳۲۹ - ۴۱۶؟ق‌. شا‌هنا‌مه‌,نقد و تفسیر مولوی، جلال‌الدین‌ محمد بن‌ محمد، ۶۰۴ - ۶۷۲ق‌. مثنوی,نقد و تفسیر حا‌فظ، شمس‌الدین‌ محمد، - ۷۹۲ق‌. .دیوان‌

| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE.....AUTOMATIONCODE

از دیرباز همواره شنیده‌ایم که می‌گویند «شاهنامه، قرآن عجم است»، «مثنوی، قرآن پارسی است»، «[[کلیات سعدی]] به منزلۀ قرآن زبان پارسی است»، «[[دیوان حافظ بر اساس نه نسخه کامل کهن مورخ به سال‌های 813 تا 827 هجری قمری (چاپ دوم)|دیوان حافظ]]، لسان‌الغیب پارسی‌زبانان است». از سخن شاعر سدۀ چهارم هجری، شهید بلخی که شعر [[رودکی، جعفر بن محمد|رودکی]] را پیرو نُبَی (مصحف دینی) قلمداد کرد تا گفته‌های اندیشه‌ورزان معاصر همچون [[اقبال لاهوری، محمد|اقبال لاهوری]]، [[بهار، محمدتقی|ملک‌الشعرای بهار]]، [[علی دشتی]]، [[معین، محمد|محمد معین]]، [[مینوی، مجتبی|مجتبی مینوی]]، [[شهریار، سید محمدحسین|شهریار]]، شایگان و ... در اشاره به یک متن ورجاوند پارسی، همه گویای این واقعیت است که پارسی‌گویان از دیرباز تا به امروز رؤیای دستیابی به یک ابرمتن ورجاوند پارسی را در سر می‌پرورانده‌اند؛ کتابی پارسی که از شأن فرهنگی و فرهمندی یک متن آسمانی برخوردار باشد.