۱۱۳٬۰۵۹
ویرایش
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''الغاية في اختصار النهاية''' اثر ابومحمد عزالدين عبدالعزيز بن عبدالسلام بن ابىالقاسم بن محمد مهذب سلمى دمشقى (577- 660ق)، فقيه و خطیب شافعى، در تلخیص | '''الغاية في اختصار النهاية''' اثر [[ابن عبدالسلام، عبدالعزیز بن عبدالسلام|ابومحمد عزالدين عبدالعزيز بن عبدالسلام بن ابىالقاسم بن محمد مهذب سلمى دمشقى]] (577- 660ق)، فقيه و خطیب شافعى، در تلخیص «[[نهاية المطلب في دراية المذهب]]» [[امامالحرمین، عبدالملک بن عبدالله|عبدالملک بن عبدالله جوینی]] (419- 478ق) که با تحقیق [[طباع، إیاد خالد|ایاد خالد طباع]] منتشر شده است. | ||
کتاب «نهاية المطلب في دراية المذهب» را از نخستین کتابهایی دانستهاند که در مذهب فقهی شافعی تدوین شده و در آن، در جمعآوری اقوال، وجوه و متون اصحاب، بین دو روش مکتب عراقی و خراسانی، جمع شده است. نویسنده در این کتاب، روش شارح «المختصر» مزنی را در پیش گرفته و لذا در مقدمه کتاب، چنین گفته است: «من تمام تلاش خود را کردم تا به فصول و مسائل «المختصر» بپردازم و در این راه، صرفا به الفاظ مختصر مزنی تمرکز نکردهام، چنانکه امامان گذشته آن را توضیح دادهاند...». محققین بر این باورند که این کتاب که ابن صلاح آن را «المذهب الکبير» نامیده، نخستین گام برای تحریر مذهب شافعی است. لذا این کتاب، به دلیل گستردگی علم نویسنده آن و نیز قدرت ارائه مطالب توسط وی، مورد نظر علما بوده و در نقل بسیاری از متون پیشینیان، به آن تمسک جستهاند<ref>مقدمه، ص203- 205</ref>. | کتاب «نهاية المطلب في دراية المذهب» را از نخستین کتابهایی دانستهاند که در مذهب فقهی شافعی تدوین شده و در آن، در جمعآوری اقوال، وجوه و متون اصحاب، بین دو روش مکتب عراقی و خراسانی، جمع شده است. نویسنده در این کتاب، روش شارح «المختصر» مزنی را در پیش گرفته و لذا در مقدمه کتاب، چنین گفته است: «من تمام تلاش خود را کردم تا به فصول و مسائل «المختصر» بپردازم و در این راه، صرفا به الفاظ مختصر مزنی تمرکز نکردهام، چنانکه امامان گذشته آن را توضیح دادهاند...». محققین بر این باورند که این کتاب که ابن صلاح آن را «المذهب الکبير» نامیده، نخستین گام برای تحریر مذهب شافعی است. لذا این کتاب، به دلیل گستردگی علم نویسنده آن و نیز قدرت ارائه مطالب توسط وی، مورد نظر علما بوده و در نقل بسیاری از متون پیشینیان، به آن تمسک جستهاند<ref>مقدمه، ص203- 205</ref>. |