زیبایی‌شناسی ضرب‌المثل‌های مازندرانی از دیدگاه بدیع و بیان: تفاوت میان نسخه‌ها

یکی از منابع غنی هر کشوری، فرهنگ فولکلوریک (فرهنگ عامه) است. فرهنگ عامه آیینه‌ای است که منعکس‌کنندۀ واقعیات زندگی یک قوم است و قسمت عمدۀ شخصیت انسان‌ها را شکل می‌دهد. فولکلور در حقیقت، عاطقی‌ترین نمودهای ذوقی و احساسات شفاف مردم است و راز بقای آن در همین خصوصیت نهفته است. امروزه فولکلور توسعۀ شگفت‌آوری پیدا کرده و شامل قصه‌ها، افسانه‌ها، آوازها، ترانه‌ها، مثل‌ها، معماها، متلک‌ها، سنت‌هایی که شفاهی آموخته می‌شود، اعتقادات، رسوم، پیشگویی‌ها، پیشه‌ها، فنون توده و ... می‌شود.

یکی از شاخه‌های تنومند و پربار و یکی از آثار و جلوه‌های ادبیات عامه، ضرب‌المثل‌ها هستند که از نسلی به نسل بعد انتقال یافته‌اند و گویندۀ آنها مشخص نیست. ضرب‌المثل‌ها به گفتۀ برخی از دانشمندان، قدیمی‌ترین اثر ادبی بشر است و نمایندۀ مفهومی است که عامۀ افراد یک ملت از هر طبقه و هر صنف بدان معتقدند. ضرب‌المثل‌های هر قومی و ملتی، آینۀ افکار تمام‌نمای افکار و اندیشه‌ها و عقاید و باورها و آداب و عادات و رسوم و اخلاق و منش و احساس و مذهب و نیز نشانۀ رفتارهای بهنجار و ارزش‌های فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و ... آن قوم و ملت هستند. یکی از جلوه‌های فرهنگ، تمدن و ادبیات هر ملتی، مثل‌ها و کلمات کوتاه نغز پرمغزی است که از دهان طبقات و توده‌های مختلف یک جامعه اعم از عالم و عامی در طول تاریخ جوشیده است.