روزنامه سفر کهگیلویه و بختیاری (1331 ـ 1335ق): تفاوت میان نسخه‌ها

ترسیم یک حدفاصل واضح و مشخص میان ایرانیان به طور کلی و بین گروه‌های زبانی، نژادی، مذهبی ... ایلات و طوایف آن به طور خاص کاری دشوار است؛ یادداشت‌های برجای‌مانده از [[موسوی قشقایی، میرزا ابوطالب|میرزا ابوطالب موسوی،]] تبار خانوادگی و همچنین مراحل مختلف زندگانی او در حوزه‌های مختلف ایلی نیز از مصادیق بارز این درهم‌تنیدگی است. میرزا ابوطالب از جانب پدری از تیرۀ هابیلی دره‌شوری است که به سادات روستای شیخ هابیل در کهگیلویه نسب می‌برند و مادرش نیز از طایفۀ بابادی بختیاری. پدرش از منشیان تشکیلات خوانین دره‌شوری بود و بر همین اساس بزرگ‌شدۀ قشقایی؛ خودش نیز در تأسی از شغل آباء و اجدادی‌اش، نخست در مقام منشی در خدمت خوانین دره‌شوری بود و در یک مرحله نیز در همین مقام به خدمت خوانین بختیاری درآمد. یادداشت‌های برجای‌مانده از او که بخش اصلی این مجموعه را شکل می‌دهد، نیز از لحاظ موضوعی تنوع و گوناگونی مشابهی را در خود دارد.

به لحاظ دستوری، [[موسوی قشقایی، میرزا ابوطالب|میرزا ابوطالب]] از علائم دستوری جدید و وارداتی همچون نقطه، کاما، علامت‌های سؤال، تعجب و ... استفاده نکرده، بلکه به شیوۀ سنتی عمل کرده است. در ویژگی‌های نگارشی چون نویسنده سواد مکتبخانه‌ای و شغل میرزایی و منشی‌گری خوانین داشته، برای ارائه و تفهیم هرچه بیشتر مطالب از آیات قرآنی، اشعار عربی و فارسی استفاده کرده است. در نثر نیز میرزا ابوطالب گرچه کلمات فارسی، عربی و حتی ترکی به کار برده، اما در مواردی از کلمات لاتین نیز استفاده کرده است.<ref> [https://literaturelib.com/books/5415 ر.ک: پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات]</ref>