دیوان اشعار طالب جاجرمی: تفاوت میان نسخه‌ها

با نگاهی کوتاه به دیوان طالب، معلوم می‌شود دو نوع محبوب در اشعار او وجود دارد؛ یکی معشوق زمینی و دوم محبوب آسمانی؛ البته جلوۀ عشق جلوۀ عشق زمینی بسی بیشتر از عشق الهی است. او همچون بسیاری از شاعران قرن هشتم و نهم از شاعران پیش از خود تأثیر بسیاری پذیرفته است؛ شاعرانی چون [[خاقانی، بدیل بن علی|خاقانی]]، [[سعدی، مصلح بن عبدالله|سعدی]]، [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولوی]]، [[حافظ، شمس‌الدین محمد|حافظ]]، [[خجندی، کمال‌الدین مسعود|کمال خجندی]] و ... که در مقدمۀ این تصحیح به برخی از این تأثیرپذیری‌ها اشاره شده است.

سبک شعری طالب مانند شعرای غزل‌پرداز قرن نهم، همان تکرار قرن هفتم و هشتم است. در سبک بینابینی عراقی و هندی که شعر طالب به سبک عراقی بسی نزدیک‌تر است و اگر کسی قرن او را نشناسد، تفاوتی بین غزلیات او و شعرای قرن هشتم احساس نمی‌کند. او در غزلیات خود دائم به ارزش و روانی شعر خود اشاره می‌کند؛ اما در صور خیال و هنرهای بیانی نوآوری ویژه‌ای در اشعار طالب دیده نمی‌شود. او تشبیهات تکراری گذشته مثل دهان به نقطه، رخ به آفتاب، مژگان به تیر و ... را به کار می‌گیرد؛ البته سعی می‌نماید از تشبیهات مشروط، تفضیل و ملفوف استفاده نماید تا تشبیه را جذاب‌تر و برجسته‌تر جلوه دهد.

از [[جاجرمی، طالب|طالب جاجرمی]] 111 رباعی باقی مانده است. در میان این رباعی‌ها، مضامین مختلفی به چشم می‌خورد؛  مدح، هجو، عشق، عرفان، وصف و .... برخی از موضوع‌های مطرح‌شده در رباعی‌های طالب است.