گلچینی از واژه‌های و زبانزدهای دزفولی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''گلچینی از واژه‌های و زبانزدهای دزفولی''' تألیف فؤاد مجدزادۀ عاملی، پژوهش دربارۀ فرهنگ‌های بومی و محلی ایرانی کاری است شایسته و سترگ که در سال‌های اخیر گام‌هایی برای انجام آن برداشته شده است. یکی از عناصر نخستین این فرهنگ که برای آن جنبۀ اصلی و مادری دارد، تحقیق دربارۀ گویش‌های محلی است که ریزابه‌های رود خروشان و هستی‌بخش زبان عزیز و گرامی پارسی دری هستند. برای افزودن به غنای این میراث ارزشمند و حفظ آن از جریان ناخوشایند هجوم زبان‌های بیگانه، باید از شناخت شاخه‌های آن غافل نشد.

5. در لهجۀ دزفولی آواها و واژه‌هایی وجود دارد که مخصوص این لهجه و شاید برخی دیگر از لهجه‌های جنوب غربی ایران می‌باشند؛ مثل تبدیل صوت «آ» به‌ویژه زمانی که این صدا بین یک حرف و یاء اشباع‌شده قرار می‌گیرد و به «واو مجهول» مانند بازی به «بوزی» و قاضی به «قوزی» و آسیا به «ئوسی‌یو» و در جمع به «ئوسی‌یووا» تبدیل می‌شوند. لغاتی مانند «گندیک» (پاشنۀ پا)، «پِت» (بینی) که نه در فارسی یافت می‌شوند و نه عربی و نه پارسی میانه. آیا این واژه‌ها بازماندگان زبان ایلامی یا خوزی کهن نیستند؟ این گمان وقتی قوت می‌گیرد که می‌بینیم لغت‌شناس و مورخی مانند حمزۀ اصفهانی در کتاب «التنبیه» و دانشمندی مانند ابن ندیم در کتاب «الفهرست» معتقدند زبان مردم خوزستان نه فارسی بوده و نه عربی، بلکه زبانی بوده است به نام «خوزی» که یکی از پنج زبان رایج دربار پادشاهان ساسانی بوده و آنان در مواقع خاصی بدان سخن می‌گفته‌اند.<ref> [https://literaturelib.com/books/4618 ر.ک: پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات]</ref>