بن‌مایه‌های ایرانی در فلسفه سیاسی فارابی: تفاوت میان نسخه‌ها

| پیش از =

}}

==ساختار==

در کتاب حاضر نویسنده از دو مقولۀ مهم بحث می‌کند؛ اولین مقوله، بررسی اندیشۀ ایرانی در خلال توسعۀ تمدن و شهرنشینی ایران باستان و مقولۀ دوم بررسی اندیشه‌های فیلسوف معروف ایرانی یعنی ابونصر فارابی (259 ـ 359 ق) در ارتباط با مقولۀ اول است. نویسنده کوشیده است ریشه‌های ایرانی فلسفۀ سیاسی فارابی را بر اساس بستر و بافت ایرانی جستجو کند؛ در این میان از هستی‌شناسی و سپس انسان‌شناسی ایرانی سخن رفته است؛ طبقات انسانی را در کنار طبقات هستی مورد بررسی قرار داده و سپس بحث قدرت به عنوان هدیه‌ای الهی و آسمانی را در دو مقولۀ فرۀ ایزدی و پیوند دین و سیاست مورد بررسی قرار گرفته است.

در فصل دوم از منظرهای مختلفی به بررسی بن‌مایه‌های سیاسی در ایران باستان پرداخته شده است. مقوله‌هایی چون جهان‌شناسی، جامعه‌شناختی، سیاست، پیوند قدرت سیاسی و مذهبی و ... در این فصل مورد بررسی قرار گرفته‌اند.

فصل چهارم ابتدا به شرح‌حال و اوضاع سیاسی ـ اجتماعی فارابی می‌اندازد. زمانه‌ای پرآشوب هم از نظر سیاسی و هم از نظر فرهنگی و فلسفی. وی که در سرزمین‌های تحت سلطۀ جهانی ایرانی رشد یافته بود، برای کشف آنچه با عنوان فلسفۀ یونانی شناخته می‌شد، بغداد و دمشق و مصر را زیر پا گذاشت. وی گرایش‌های نوافلاطونی از فلسفۀ یونان را در سازگاری بیشتری با اندیشه‌های اسلامی و ایرانی خود یافت و بدین ترتیب فلوطین را مورد توجه خاصی قرار داد؛ زیرا وی درصدد طراحی آرمان شهری بود که شهریاری، نمونۀ آرمانی شیعی و سامی حاکم در آن بود. مبانی فلسفۀ سیاسی فارابی از شناخت کیهان و هستی آغاز می‌شود و در امتداد این شناخت، طبقات اجتماعی مورد توجه قرار می‌گیرد و ستون‌های اصلی آرمان‌شهر وی ریخته می‌شود. فارابی می‌توانست اندیشۀ ایرانی را از طریق جهان پس از تسلط اسلام نیز دریافت کرده باشد. وی پس از پالایش به هماهنگ‌کردن تفکر ایرانی با ایده‌های اسلامی ـ سامی و یونانی ـ نوافلاطونی پرداخته است.<ref> [https://literaturelib.com/books/13149 ر.ک: پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات]</ref>