۱۰۶٬۸۲۲
ویرایش
پرنیان صبح: مهرنامه استاد دکتر نصرالله امامی: تفاوت میان نسخه‌ها
پرنیان صبح: مهرنامه استاد دکتر نصرالله امامی (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۲۸ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۷:۵۲
، دیروز در ۰۷:۵۲بدون خلاصۀ ویرایش
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) (صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NURپرنیان صبحJ1.jpg | عنوان =پرنیان صبح | عنوان‌های دیگر = |پدیدآورندگان | پدیدآوران = فتوحی، محمود (نویسنده) پورمظفری، داوود (نویسنده) ضرونی،قدرت‌الله (محقق) |زبان | زبان = | کد کنگره = | موضوع = |ناشر | ناشر =خاموش |...» ایجاد کرد) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''پرنیان صبح: مهرنامه استاد دکتر نصرالله امامی''' تألیف جمعی از نویسندگان به خواستاری و اشراف محمود | '''پرنیان صبح: مهرنامه استاد دکتر نصرالله امامی''' تألیف جمعی از نویسندگان به خواستاری و اشراف [[فتوحی، محمود|محمود فتوحی]]، [[پورمظفری، داوود|داوود پورمظفری]]، [[ضرونی،قدرت‌الله|قدرت‌الله ضرونی]]، استاد [[نصرالله امامی]] همان جوان نوزده‌ساله‌ای است که در سال 1347 کنار قفسه‌های مخزن نفیس کتابخانه‌های ملی، مجلس شورا و دانشگاه تهران ساعت‌ها می‌نشست و از روی نسخه‌های خطی کهن برای پژوهش‌های تاریخ ادبی دکتر [[صفا، ذبیح‌الله|صفا]] کلمه به کلمه و سطر به سطر با دقت استنساخ می‌کرد و چهار دهه بعد، پرچمدار زبان و ادبیات فارسی در جنوب غرب کشور شد. | ||
==گزارش کتاب== | ==گزارش کتاب== | ||
پس از گذشت حدود هفت دهه از بنیادگذاری دانشگاه شهید چمران اهواز (جندی شاپور پیشین)، گروه زبان و ادبیات فارسی این دانشگاه، در نوع خود باسابقه‌ترین گروه آموزشی دانشگاهی در جنوب غرب کشور است. تاریخچۀ این گروه آموزشی به نام و نشان استادان نام‌آوری همچون دکتر تقی وحیدیان | پس از گذشت حدود هفت دهه از بنیادگذاری دانشگاه شهید چمران اهواز (جندی شاپور پیشین)، گروه زبان و ادبیات فارسی این دانشگاه، در نوع خود باسابقه‌ترین گروه آموزشی دانشگاهی در جنوب غرب کشور است. تاریخچۀ این گروه آموزشی به نام و نشان استادان نام‌آوری همچون دکتر [[وحیدیان، تقی|تقی وحیدیان کامیار]]، دکتر [[محمدتقی راشدمحصل]]، دکتر [[سعید حمیدیان]]، دکتر [[ابراهیم قیصری]]، دکتر [[تدین، مهدی|مهدی تدین]]، دکتر [[ولی‌الله ظفری]]، دکتر [[عباس سلمی]] و دکتر [[جعفر ثامنی]] آراسته است و دانش‌آموختگان بسیاری از خرمن دانش و چشمۀ اندیشۀ این بزرگان بهره‌ور شده‌اند. | ||
در کوران انقلاب و التهابات سیاسی دهۀ شصت بسیاری از استادان گروه زبان و ادبیات فارسی به دیگر دانشگاه‌ها رفتند یا بازنشسته و بازنشانده شدند. استادیار جوان گروه، نصرالله امامی (1328) که زادۀ آبادان بود، میان این التهابات سیاسی و بوی باروت و گردوخاک جنگ هشت‌ساله ماند و دانشگاه شهید چمران اهواز را که زیر باران موشک و بمب بود، رها نکرد. او و چند استاد دیگر با صبوری و رادمردی، حضرت عشق را میان خون و آتش خطۀ سرخ خوزستان در آغوش گرفتند و در آن روزهای تلخ خون‌آلود، کام شیفتگان را با شعر و ادب شیرین نگاه می‌داشتند. برخی دیگر از استادان این دانشگاه نیز در دهۀ هفتاد بازنشسته شدند و در دهۀ هشتاد تنها استاد باقی‌ماندۀ گروه، کسی نبود جز دکتر نصرالله امامی که جز تدریس درس حافظ در دورۀ کارشناسی، همت خود را صرف حفظ دوره‌های تحصیلات تکمیلی رشتۀ زبان و ادبیات فارسی و تربیت دانشجویان این دوره‌ها کرد. از این‌رو تلاش خستگی‌ناپذیر وی برای استمرار دوره‌های تحصیلات تکمیلی به‌ویژه حفظ دورۀ دکتری زبان و ادبیات فارسی در دانشگاه شهید چمران اهواز که جز با دعوت از استادان مبرز دیگر دانشگاه‌ها میسر نبود، شایان حق‌گزاری است. | در کوران انقلاب و التهابات سیاسی دهۀ شصت بسیاری از استادان گروه زبان و ادبیات فارسی به دیگر دانشگاه‌ها رفتند یا بازنشسته و بازنشانده شدند. استادیار جوان گروه، [[نصرالله امامی]] (1328) که زادۀ آبادان بود، میان این التهابات سیاسی و بوی باروت و گردوخاک جنگ هشت‌ساله ماند و دانشگاه شهید چمران اهواز را که زیر باران موشک و بمب بود، رها نکرد. او و چند استاد دیگر با صبوری و رادمردی، حضرت عشق را میان خون و آتش خطۀ سرخ خوزستان در آغوش گرفتند و در آن روزهای تلخ خون‌آلود، کام شیفتگان را با شعر و ادب شیرین نگاه می‌داشتند. برخی دیگر از استادان این دانشگاه نیز در دهۀ هفتاد بازنشسته شدند و در دهۀ هشتاد تنها استاد باقی‌ماندۀ گروه، کسی نبود جز دکتر [[نصرالله امامی]] که جز تدریس درس [[حافظ، شمس‌الدین محمد|حافظ]] در دورۀ کارشناسی، همت خود را صرف حفظ دوره‌های تحصیلات تکمیلی رشتۀ زبان و ادبیات فارسی و تربیت دانشجویان این دوره‌ها کرد. از این‌رو تلاش خستگی‌ناپذیر وی برای استمرار دوره‌های تحصیلات تکمیلی به‌ویژه حفظ دورۀ دکتری زبان و ادبیات فارسی در دانشگاه شهید چمران اهواز که جز با دعوت از استادان مبرز دیگر دانشگاه‌ها میسر نبود، شایان حق‌گزاری است. | ||
استاد نصرالله امامی همان جوان نوزده‌ساله‌ای است که در سال 1347 کنار قفسه‌های مخزن نفیس کتابخانه‌های ملی، مجلس شورا و دانشگاه تهران ساعت‌ها می‌نشست و از روی نسخه‌های خطی کهن برای پژوهش‌های تاریخ ادبی دکتر صفا کلمه به کلمه و سطر به سطر با دقت استنساخ می‌کرد و چهار دهه بعد، پرچمدار زبان و ادبیات فارسی در جنوب غرب کشور شد. او بیش از چهار دهه از عمر گران‌بهای خویش را در پژوهش و آموزش در زبان و ادبیات فارسی و پژوهش دانشجویان علاقمند به این رشته مصروف کرد. نام او پس از چند دهه تحقیق در ادبیات روزگار سامانی و غزنوی و سلجوقی و کندوکاو در چندوچون شعر خاقانی و ظرافت‌ها و ظرفیت‌های شعر حافظ و انتشار درس‌نامه‌هایی سودمند در این زمینه‌ها به نیکی بر سر زبان‌هاست. | استاد [[نصرالله امامی]] همان جوان نوزده‌ساله‌ای است که در سال 1347 کنار قفسه‌های مخزن نفیس کتابخانه‌های ملی، مجلس شورا و دانشگاه تهران ساعت‌ها می‌نشست و از روی نسخه‌های خطی کهن برای پژوهش‌های تاریخ ادبی دکتر [[صفا، ذبیح‌الله|صفا]] کلمه به کلمه و سطر به سطر با دقت استنساخ می‌کرد و چهار دهه بعد، پرچمدار زبان و ادبیات فارسی در جنوب غرب کشور شد. او بیش از چهار دهه از عمر گران‌بهای خویش را در پژوهش و آموزش در زبان و ادبیات فارسی و پژوهش دانشجویان علاقمند به این رشته مصروف کرد. نام او پس از چند دهه تحقیق در ادبیات روزگار سامانی و غزنوی و سلجوقی و کندوکاو در چندوچون شعر خاقانی و ظرافت‌ها و ظرفیت‌های شعر [[حافظ، شمس‌الدین محمد|حافظ]] و انتشار درس‌نامه‌هایی سودمند در این زمینه‌ها به نیکی بر سر زبان‌هاست. | ||
احاطۀ علمی بر جوانب ادب فارسی و آشنایی عمیق با آفاق گونه‌گون آن، تسلط بر زبان‌های عربی و انگلیسی در کنار عشق به پژوهش، شوق آموختن و آموزاندن و فروتنی ذاتی از او استادی ممتاز ساخته است و دستاورد علمی و فرهنگی این دانشی‌مرد او را در شمار بهترین استادان زبان و ادبیات فارسی دانشگاه‌های کشور قرار داده است. اوصاف والایی چون امانت و صداقت در تحقیق، مدارا، شاگردپروری، عشق به زبان پارسی و ادبیات ایران، همگی گواه آن است که از پرورش‌یافتگان موفق استادان بزرگ خود [[صفا، ذبیح‌الله|ذبیح‌الله صفا]]، [[زرین‌کوب، عبدالحسین|عبدالحسین زرین‌کوب]]، ناتل خانلری، [[منوچهر مرتضوی]] و دیگر نامداران ادبیات فارسی است. پژوهش‌های ادبی موفق دکتر امامی در شعر کلاسیک پارسی به‌ویژه شاعران دورۀ نخست ادب فارسی ([[رودکی، جعفر بن محمد|رودکی]]، [[کسایی، علی بن حمزه|کسایی]]، [[فرخی سیستانی، علی بن جولوق|فرخی]]، [[منوچهری، احمد بن قوص|منوچهری]]) و نیز غور و تعمق در شعر [[خاقانی، بدیل بن علی|خاقانی]] و [[حافظ، شمس‌الدین محمد|حافظ]] نشان از حرکت گام‌به‌گام در راه استادان فصاحت‌شعارشان در دانشگاه تهران دارد. نمود اعلای این وفاداری در کتاب «از [[رودکی، جعفر بن محمد|رودکی]] تا [[حافظ، شمس‌الدین محمد|حافظ]]» در دهۀ هفتم زندگی دکتر امامی تبلور یافت. | |||
این کتاب، مهر‌نامه‌ای برای استاد دکتر [[نصرالله امامی]] است. در ابتدای کتاب سال‌شمار زندگی و کتاب‌شناسی ایشان آورده شده است. بعد از آن زندگی‌نامۀ خودنوشت ایشان بیان شده است. در بخش بعدی مجموعۀ مقالاتی که به ایشان اهدا شده در دو بخش تألیف و ترجمه و در 23 نوشتار آمده است. بخش بعدی کتاب، خاطره‌نگاری‌های دوستان و شاگردان استاد امامی است که در 11 نوشتار آورده شده است. پایان‌بخش تاب نیز تصاویری از دوران زندگی استاد را دربر می‌گیرد.<ref> [https://literaturelib.com/books/4788 ر.ک: پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات]</ref> | |||
==پانويس == | ==پانويس == | ||
<references /> | <references /> | ||