درنگی در سکوت عرفانی: تفاوت میان نسخه‌ها

درنگی در سکوت عرفانی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۲ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۲۰

۳۲۰ بایت اضافه‌شده ، سه‌شنبهٔ ‏۱۰:۲۰

بدون خلاصۀ ویرایش

Hbaghizadeh

دیوان‌سالاران، مدیران

۱۰۶٬۳۳۱

ویرایش

@@ خط ۲۵: / خط ۲۵: @@
 | پیش از =
 }}
-'''درنگی در سکوت عرفانی''' تألیف قربان ولیئی؛ رویکرد بنیادی این کتاب، تبیین چیستی و چرایی خاموشی به مثابۀ مدار و محور اخلاق عرفانی و کشف آن با دیگر منازل و مراحل نظام سلوک عرفانی است.
+'''درنگی در سکوت عرفانی''' تألیف [[ولیئی، قربان|قربان ولیئی]]؛ رویکرد بنیادی این کتاب، تبیین چیستی و چرایی خاموشی به مثابۀ مدار و محور اخلاق عرفانی و کشف آن با دیگر منازل و مراحل نظام سلوک عرفانی است.
 ==ساختار==
 کتاب در چهار فصل به نگارش درآمده است.
@@ خط ۳۸: / خط ۳۸: @@
 رویکرد بنیادی این کتاب، تبیین چیستی و چرایی خاموشی به مثابۀ مدار و محور اخلاق عرفانی و کشف آن با دیگر منازل و مراحل نظام سلوک عرفانی است. تأکید بر خاموشی در عرفان اسلامی و در متون ادبیات عرفانی، بسامد فراوانی دارد. در متون دینی (قرآن و روایات) نیز تأکید فراوانی بر خاموشی شده است. در ادیان دیگر و در نحله‌های گوناگون عرفانی ملل دیگر نیز بر خاموشی بسیار تأکید شده است.
-مسئلۀ اصلی تحقیق آن است که انواع خاموشی و دلایل تأکید بر خاموشی را از مطاوی متون عرفانی کشف کند و به این پرسش پاسخ دهد که چرا عارفان با وجود تأکید بر خاموشی، خود بسیار سخن گفته‌اند. در این تحقیق از آثار منثور مهم عرفانی (از قبیل کشف المحجوب، رسالۀ قشیریه، مصباح الهدایه و مفتاح الکفایه، مقالات شمس تبریزی و فیه مافیه) و آثار منظوم (سنایی، عطار و مولوی) استفاده شده است. البته برای تبیین دقیق مقولات عرفانی به دیگر آثار منظوم و منثور عرفانی نیز رجوع شده است.
+مسئلۀ اصلی تحقیق آن است که انواع خاموشی و دلایل تأکید بر خاموشی را از مطاوی متون عرفانی کشف کند و به این پرسش پاسخ دهد که چرا عارفان با وجود تأکید بر خاموشی، خود بسیار سخن گفته‌اند. در این تحقیق از آثار منثور مهم عرفانی (از قبیل [[كشف المحجوب (تصنیف)|کشف المحجوب]]، [[الرسالة القشيرية|رسالۀ قشیریه]]، [[مصباح الهداية و مفتاح الكفاية|مصباح الهدایه و مفتاح الکفایه]]، [[مقالات شمس تبریزی]] و [[فيه مافيه|فیه مافیه]]) و آثار منظوم ([[سنایی، مجدود بن آدم|سنایی]]، [[عطار، محمد بن ابراهیم|عطار]] و [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولوی]]) استفاده شده است. البته برای تبیین دقیق مقولات عرفانی به دیگر آثار منظوم و منثور عرفانی نیز رجوع شده است.
 خاموشی از عناصر اصلی سلوک عرفانی است و دو نوع دارد: خاموشی زبان و خاموشی ضمیر. خاموشی زبان، معنایی جز سخن گفتن ندارد؛ به عبارت دیگر همان لب فروبستن و اجتناب از تکلم ظاهری است. در واقع خاموشی زبان، کیفیتی فیزیکی دارد و عبارت است از تولیدنکردن اصوات. خاموشی ضمیر نیز به معنای قطع شدن حدیث نفس یا گفتگوی ذهنی است. فصل اول کتاب اختصاص به این دو مقوله دارد؛ یعنی در فصل اول دربارۀ انواع خاموشی بحث شده است.