خیام فراتر از ایام: تفاوت میان نسخه‌ها

شعر خیام همانند شعر مولانا و حافظ، شعر مرکزشکن است و اذهان مخاطبان خود را از اسارت انواع عایق‌های فرهنگی می‌رهاند. او در عین حال که خود از خردمندی قرص و قائمی برخوردار است، می‌داند که همیشه نمی‌توان از این ابزار برای درک حقایق عالم بهره گرفت که بسا اوقات ابلهی در این راه کاراتر است:

خیام در زمان خود نه‌تنها به عنوان استادی در علوم ریاضی و پیروی از فلسفۀ یوانی و به‌ویژه از مکتب ابن سینا شناخته می‌شد، بلکه او را به عنوان یکی از متصوفان نیز می‌شناختند. با آنکه در معرض حملۀ بعضی از ارباب قدرت دینی و حتی بعضی از صوفیان قرار گرفته بود که بیشتر در بند ظاهر بودند، باید او را عارفی دانست که در پشت شکاکی‌گری ظاهری وی، یقینی مطلق از آنجا آشکار می‌شود که در سلسلۀ مراتب اصحاب معرفت، آنان را در بالاترین رتبه قرار داده است. دانش خیام همان دانش حیرانی، همان معرفت عتیق ندانستن است.

از ویژگی‌های این اثر آن است که نویسنده پس از آوردن آرای موافق و مخالف، نظرات خود را هم آورده؛ اما هرگز رأی قطعی صادر نکرده است. از محسنات این کتاب آن است که خواننده هرگز احساس نمی‌کند نویسنده درصدد حصر آزادی او و تحمیل دیدگاه‌های خاص خویش به وی است. بر این اساس نخست همگام با خیام از هنگام زایش و پیدایش همسفر او سخن گفته شده است؛ ولی نه در تمام موارد، بلکه اینکه چگونه زاده شد، چگونه زیست، چگونه به بالاترین رتبه‌های دانش و خرد رسید، چگونه داغ رسوایی بر پیشانی‌اش نشست و چگونه آن را خردمندانه از دامن خویش زدود و سرانجام چگونه دیده از جهان فروبست.

بعد از مرگ خیام، رباعیات برجای‌مانده از اوست که از یک‌سو او را به دام ننگ و رسوایی‌های کفر و الحاد و زندقه و شراب‌خواری و مادی‌گری و ضلالت و گمراهی می‌کشاند و از دیگرسو نه‌تنها بر زدودن آن به قیامی جانانه می‌پردازد که سبب رسوایی و بی‌آبرویی سالوسان، ریاکاران، منافقان، کم‌مایگان، بی‌خردان، تنگ‌نظران و خودکامگان می‌گردد.