۱۰۶٬۵۸۱
ویرایش
دیوان عبدالقادر نائینی (زنده در قرن هفتم): تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - ' (ص)' به '(ص)'
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' (ص)' به '(ص)') |
||
| خط ۳۶: | خط ۳۶: | ||
[[نائيني، عبدالقادر|عبدالقادر نائینی]] قدیم‌ترین شاعر شناخته‌شده از ناحیۀ نائین اصفهان است. او از معاصران سعدی و از تتبع‌کنندگان شعر اوست. دولتشاه سمرقندی او را در شمار شاعران و فاضلان آورده و از اقران سعدی دانسته است و ظاهراً مراد او از این مقارنت، هم‌روزگاری نائینی و سعدی است. | [[نائيني، عبدالقادر|عبدالقادر نائینی]] قدیم‌ترین شاعر شناخته‌شده از ناحیۀ نائین اصفهان است. او از معاصران سعدی و از تتبع‌کنندگان شعر اوست. دولتشاه سمرقندی او را در شمار شاعران و فاضلان آورده و از اقران سعدی دانسته است و ظاهراً مراد او از این مقارنت، هم‌روزگاری نائینی و سعدی است. | ||
او با عناوینی مانند «شاعر ناین»، «بندۀ قادر» و «نائنی» از خود نام برده است. او در جایی گفته که تا 52 سالگی مدح و غزل می‌گفته و سپس از آن توبه کرده است. عبدالقادر مانند بسیاری از شاعران در شعر خود به اولیای دین، خلفا و اهل بیت(ع) اظهار ارادت می‌کند و از اشارات مکرر او به اهل بیت پیامبر (ص) پیداست که تمایلات دینی‌اش همسوی مذهب حاکم، یعنی مذهب شافعی است و نیز گرایش خاصی به علی(ع) داشته است. | او با عناوینی مانند «شاعر ناین»، «بندۀ قادر» و «نائنی» از خود نام برده است. او در جایی گفته که تا 52 سالگی مدح و غزل می‌گفته و سپس از آن توبه کرده است. عبدالقادر مانند بسیاری از شاعران در شعر خود به اولیای دین، خلفا و اهل بیت(ع) اظهار ارادت می‌کند و از اشارات مکرر او به اهل بیت پیامبر(ص) پیداست که تمایلات دینی‌اش همسوی مذهب حاکم، یعنی مذهب شافعی است و نیز گرایش خاصی به علی(ع) داشته است. | ||
همچنین در اشعاری که از او در دست است، به بعضی از روایات ملی و شخصیت‌های تاریخی و اسطوره‌ای نیز اشاره دارد و از جمشید، ضحاک، رستم، اسفندیار و فرامرز یاد کرده است. از شعر او پیداست که با شعر گذشتگان نیز آشنایی داشته است؛ از آن میان با ناصرخسرو و سنایی و از میان معاصران با سعدی انس و الفت او خاص‌تر است و البته این موضوع به گرایش‌های اخلاقی و دینی نائینی نیز ارتباط دارد. | همچنین در اشعاری که از او در دست است، به بعضی از روایات ملی و شخصیت‌های تاریخی و اسطوره‌ای نیز اشاره دارد و از جمشید، ضحاک، رستم، اسفندیار و فرامرز یاد کرده است. از شعر او پیداست که با شعر گذشتگان نیز آشنایی داشته است؛ از آن میان با ناصرخسرو و سنایی و از میان معاصران با سعدی انس و الفت او خاص‌تر است و البته این موضوع به گرایش‌های اخلاقی و دینی نائینی نیز ارتباط دارد. | ||