عرفان عصر جدید: تفاوت میان نسخه‌ها

→ تفاوت با ویرایش قدیمی‌تر

عرفان عصر جدید (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۶ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۲۶

۲۱۹ بایت اضافه‌شده ، ۲۶ اوت

بدون خلاصۀ ویرایش

Hbaghizadeh

دیوان‌سالاران، مدیران

۱۰۰٬۹۵۴

ویرایش

@@ خط ۳۵: / خط ۳۵: @@
 با ورود عرفان‌های نوپدید به ایران در میان دانشجویان و جوانان، آسیب‌های جدی به فرهنگ و تفکر اسلامی وارد آمد و تحریفاتی را وارد فرهنگ دینی مردم کرد. امروزه بیش از سی هزار مکتب عرفان‌نما، سعی دارند از راه‌های مختلف شادی، امید و لذت دنیوی را مقصد نهایی انسان معرفی کنند و ابلیس را سرمنشأ خیر و شادی معرفی نمایند. از جمله آسیب‌های واردشده می‌توان به انقطاع از مردم و گوشه‌نشینی در غار و بیابان یا خانه‌های تیمی و ترک وظایف معیشتی نام برد که موجب رکود زندگی، تعطیلی کوشش و کار و تلاش و عقب‌ماندگی جامعه می‌شود و به طور آشکار با آموزه‌های دین اسلام و شرایط امروز کشور کاملاً ناسازگار است.
-تعریف عرفان در آثار و اندیشه‌های عارفان مسلمان مثل ابن عربی، مولانا، عطار، شبستری و قونوی «علم بالله» و شناخت خداوند و حقایق هستی از راه دل است. به دیگر سخن شناخت شهودی و قلبی خداوند متعال و اسماء و آیات و افعال و تجلیات اوست. در عرفان اسلامی با الهام از آموزه‌های اهل بیت(ع)، ذات خداوند شناخته‌شدنی نیست؛ اما نشانه‌ها، آلاء، نعمت‌ها و اسماء و صفات خداوند را می‌توان با علم حضوری به صورت شهودی دید و صفات و جلوه‌های خداوند را شناخت. در عرفان‌های نوپدید اما هدف غایی خداوند متعال نیست و قدرت مافوقی را قبول نداشته و اصلا مطرح نمی‌کنند و خبری از عبودیت و بندگی، ذکر و تقرب نیست، بلکه فقط انسان و لذت‌های او محوریت دارد. معنویت تحریف‌شده توسط آنها پناه‌بردن به داروهای آرام‌بخش است و حاصل آن مثلا نوعی آرامش و احساسات قابل لمس با حواس پنج‌گانه است؛ چراکه روح به عنوان بعدی از انسان تعریف نشده است و ریاضت‌ها و تمرین‌های معنوی و خداپرستی شهودی و عارفانه در کار نیست.
+تعریف عرفان در آثار و اندیشه‌های عارفان مسلمان مثل [[ابن عربی، محمد بن علی|ابن عربی]]، [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولانا]]، [[عطار، محمد بن ابراهیم|عطار]]، [[شبستری، عبدالحسین|شبستری]] و [[قونوی، اسماعیل بن محمد|قونوی]] «علم بالله» و شناخت خداوند و حقایق هستی از راه دل است. به دیگر سخن شناخت شهودی و قلبی خداوند متعال و اسماء و آیات و افعال و تجلیات اوست. در عرفان اسلامی با الهام از آموزه‌های اهل بیت(ع)، ذات خداوند شناخته‌شدنی نیست؛ اما نشانه‌ها، آلاء، نعمت‌ها و اسماء و صفات خداوند را می‌توان با علم حضوری به صورت شهودی دید و صفات و جلوه‌های خداوند را شناخت. در عرفان‌های نوپدید اما هدف غایی خداوند متعال نیست و قدرت مافوقی را قبول نداشته و اصلا مطرح نمی‌کنند و خبری از عبودیت و بندگی، ذکر و تقرب نیست، بلکه فقط انسان و لذت‌های او محوریت دارد. معنویت تحریف‌شده توسط آنها پناه‌بردن به داروهای آرام‌بخش است و حاصل آن مثلا نوعی آرامش و احساسات قابل لمس با حواس پنج‌گانه است؛ چراکه روح به عنوان بعدی از انسان تعریف نشده است و ریاضت‌ها و تمرین‌های معنوی و خداپرستی شهودی و عارفانه در کار نیست.
 برخی از اعتقادات مشترک در عرفان‌های جدید عبارتند از: به خداوند اعتقادی ندارند، بلکه به انرژی نامتعین بی‌شکل و بی‌رنگی در فضا اعتقاد دارند و سعی می‌کنند با نمادها، لباس‌های مخصوص و برخی داروها باورهای خود را آموزش دهند. اعتقاد به تناسخ به جای اعتقاد به قیامت و سرای آخرت و معادباوری. معتقد به استفاده از جذابیت‌های جنسی و جسمی به‌ویژه به شکل نامشروع و حتی در ملأ عام هستند؛ به‌ویژه پیروان اشو که به او لقب «گوروی سکس» داده‌اند و نیز در میان برخی فرقه‌های هندو مثل تانتریسم آمیزش جنسی و در حال ارگاسم را بالاترین تجربۀ عرفانی و رسیدن به «فناء» می‌دانند. نفی آموزه‌های دین و معنویت دینی به طور کلی. عرفان را برای نشاط، آرامش و لذت‌های جسمانی می‌خواهند.