دیوان عبدالقادر نائینی (زنده در قرن هفتم): تفاوت میان نسخه‌ها

دیوان عبدالقادر نائینی (زنده در قرن هفتم) (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۶ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۲۰

۲ بایت حذف‌شده ، ۲۶ اوت

جز

جایگزینی متن - ' (ع)' به '(ع)'

Hbaghizadeh

دیوان‌سالاران، مدیران

۱۰۶٬۵۸۱

ویرایش

@@ خط ۳۶: / خط ۳۶: @@
 عبدالقادر نائینی قدیم‌ترین شاعر شناخته‌شده از ناحیۀ نائین اصفهان است. او از معاصران سعدی و از تتبع‌کنندگان شعر اوست. دولتشاه سمرقندی او را در شمار شاعران و فاضلان آورده و از اقران سعدی دانسته است و ظاهراً مراد او از این مقارنت، هم‌روزگاری نائینی و سعدی است.
-او با عناوینی مانند «شاعر ناین»، «بندۀ قادر» و «نائنی» از خود نام برده است. او در جایی گفته که تا 52 سالگی مدح و غزل می‌گفته و سپس از آن توبه کرده است. عبدالقادر مانند بسیاری از شاعران در شعر خود به اولیای دین، خلفا و اهل بیت (ع) اظهار ارادت می‌کند و از اشارات مکرر او به اهل بیت پیامبر (ص) پیداست که تمایلات دینی‌اش همسوی مذهب حاکم، یعنی مذهب شافعی است و نیز گرایش خاصی به علی (ع) داشته است.
+او با عناوینی مانند «شاعر ناین»، «بندۀ قادر» و «نائنی» از خود نام برده است. او در جایی گفته که تا 52 سالگی مدح و غزل می‌گفته و سپس از آن توبه کرده است. عبدالقادر مانند بسیاری از شاعران در شعر خود به اولیای دین، خلفا و اهل بیت(ع) اظهار ارادت می‌کند و از اشارات مکرر او به اهل بیت پیامبر (ص) پیداست که تمایلات دینی‌اش همسوی مذهب حاکم، یعنی مذهب شافعی است و نیز گرایش خاصی به علی(ع) داشته است.
 همچنین در اشعاری که از او در دست است، به بعضی از روایات ملی و شخصیت‌های تاریخی و اسطوره‌ای نیز اشاره دارد و از جمشید، ضحاک، رستم، اسفندیار و فرامرز یاد کرده است. از شعر او پیداست که با شعر گذشتگان نیز آشنایی داشته است؛ از آن میان با ناصرخسرو و سنایی و از میان معاصران با سعدی انس و الفت او خاص‌تر است و البته این موضوع به گرایش‌های اخلاقی و دینی نائینی نیز ارتباط دارد.