آداب السفره: تفاوت میان نسخه‌ها

| پیش از =

}}  

''' آداب السّفره''' نوشته‌ی شیخ [[علاءالدوله سمنانی]] است که توسّط استاد [[محمدی وایقانی، کاظم|کاظم محمّدی]] تصحیح و شرح شده است. رساله بسیار مختصر است ولی با این همه آنچه که در سفره‌ی اهل سلوک بوده و بایست تداوم داشته باشد به طور کامل و بدون هیچ کاستی‌ای در این مختصر گنجانده شده است. در خصوص سفره و آداب ویژه‌ی آن در طریقت و سلوک به طور حتم عارفان زیادی در خلال نوشته‌ها و یا گفته‌های خود از آن سخن گفته‌اند ولی کسی به مانند شیخ [[علاءالدوله سمنانی]] از آن رساله نساخته و تمامیّت آن را بیان نکرده است. از این رو با تمام اختصاری که دارد در نوع خود در بیان ادب و آداب سفره‌ی سالکان کتاب جامع و کامل است. در عین حال تفسیری که مصحّح و شارح عارف کتاب نیز بر آن افزوده آن را برای پژوهندگان عرفان و تصوّف پرمایه تر و رساتر ساخته است.

به هر جهت باز بودن خانقاه مشایخ از دیرباز با باز بودن سفره‌ی آنان همراه و عجین بوده است. محل و ملجأ درویشان، فقیران، بینوایان، مسافران و درماندگان بوده است، از این رو دری باز و سفره‌ای باز از محاسن طریقت و اهل طریقت بوده است، گر چه امروزه این ادب و آداب برچیده شده است و کسی به این امر اهتمامی‌ندارد، با این حال وجود این رساله این چراغ را حتّی شده در معنا و مفهوم روشن نگاه می‌دارد. با ادب و آدابی که سالکان طریقت در هر امری دارند تردیدی نیست که در این مورد نیز برای خود قوانین و قواعدی خاص دارند که ربطی به نوع سلوک و معرفتشان دارد. خاصّه در مکتب عرفانی کبرویه که [[علاءالدوله سمنانی]] یکی از آن افراد است به خوبی می‌داند که آن ادب و آداب چگونه است، نوشتن همین کتاب نشان از آن دارد که از زمان نجم کبری تا دوره‌ی [[علاءالدوله سمنانی]] این روش ادامه داشته است، چنانکه خود او نیز در خانقاه استاد و مرشدش شیخ [[اسفراینی، عبدالرحمن بن محمد|نورالدین اسفراینی]] همین آداب را رسماً می‌دیده و دیده‌های خود را با آنچه که در مشایخ پیشین در این مکتب وجود داشته را مکتوب کرده و برای نسلهای بعدی در این طریقت باقی گذاشته است.