گفتگو با ابوالحسن نجفی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''گفتگو با ابوالحسن نجفی''' همراه با یادداشتی از منوچهر بدیعی، به کوشش امید طبیب‌زاده؛ این کتاب دربرگیرندۀ متن گفتگویی است که با استاد ابوالحسن نجفی که پیش از این در «جشن‌نامه ابوالحسن نجفی» منتشر شده بود. متن مصاحبه در این کتاب، عیناً همان است که در آن جشن‌نامه آمده و جز اصلاح یکی‌دو اشتباه بسیار جزئی، هیچ تغییری در آن داده نشده است.

ابوالحسن نجفی در زمرۀ نسلی است که برای نخستین بار عرصۀ فرهنگی را مستقل از سیاست و اقتصاد دانستند و فرهنگ را سکوی پرش به مقام سیاسی نکردند. مراد از نسل در اینجا، نسل فرهنگی است نه نسل زیست‌شناختی. ابوالحسن نجفی که متولد سال 1308 است، در میان نسل متولدان ده سال بین 1300 تا پایان 1309 قرار می‌گیرد که همچون هوشنگ ابتهاج، مهدی اخوان ثالث، محمدعلی اسلامی ندوشن، هوشنگ ایرانی، سیمین بهبهانی، عبدالله توکل، پرویز داریوش، سیمین دانشور، نجف دریابندری، احمد شاملو و ...، خصلت اصلی آنان این است که فرهنگ را درست در ردیف سیاست و اقتصاد عرصۀ فعالیت مستقلی دانستند نه سکوی پرش به مقام سیاسی.

مهم‌ترین موردی که نشان می‌دهد اعتدال ابوالحسن نجفی تا چه اندازه آگاهانه است، رویکرد او به «مدرنیته» است. نجفی از معدود کسانی بود که در جامعۀ ما نسبت به هر چیز مدرن حساسیت دارند؛ یعنی صاحب قوه‌ای است که در زبان فرانسه به آن sensibilite modern می‌گویند.

این کتاب دربرگیرندۀ متن گفتگویی است که با استاد ابوالحسن نجفی که پیش از این در «جشن‌نامه ابوالحسن نجفی» منتشر شده بود. متن مصاحبه در این کتاب، عیناً همان است که در آن جشن‌نامه آمده و جز اصلاح یکی‌دو اشتباه بسیار جزئی، هیچ تغییری در آن داده نشده است. اما مطالب این کتاب تفاوت‌هایی دیگری نیز با جشن‌نامه دارد؛ از جمله اینکه در این کتاب مقاله‌ای از منوچهر بدیعی آمده با عنوان «ابوالحسن نجفی؛ مرد آموختن و آموختن» که در اینجا آمده است؛ دوم اینکه فهرست راهنمای نسبتاً مفصلی به کتاب افزوده شده که کار پژوهشگر را در پیداکردن مطلوب خود از این مصاحبه که مملو از نام افراد و مجلات و آثار گوناگون است، بسیار راحت می کند. سوم اینکه در بخش «فهرست آثار ابوالحسن نجفی» که آن نیز از «جشن‌نامۀ ابوالحسن نجفی» گرفته شده، چند کتاب تألیفی دیگر از نجفی که پس از انتشار «جشن‌نامه» منتشر شده است، اضافه شده است.

کسانی که با کارهای نجفی در زمینۀ وزن شعر آشنایی دارند و آثار او را مطالعه کرده‌اند، می‌دانند که او بیش از سی سال روی طبقه‌بندی اوزان شعر فارسی کار کرد و با وجود اصرارهای فراوانی که به او می‌کنند، مطلب چندانی دربارۀ ویژگی‌های دستگاه ابداعی‌اش چاپ نکرده بود. آخرین بخش گفتگو دربارۀ «وزن شعر» است. از نکات مهم این گفتگو این بخش کتاب است که نجفی در آن تمام نظراتش را دربارۀ قواعد و اختیارات و استثنائات شعر فارسی یک‌جا و به طور کامل بیان کرده است و دیگر اینکه توضیحاتی دربارۀ دستگاه طبقه‌بندی ابداعی‌اش از اوزان شعر فارسی به دست داده است.