۱۰۶٬۱۰۱
ویرایش
انیس العارفین: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۴: | خط ۲۴: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''أنيس العارفين'''، اثر فخرالدین علی بن حسین صفی (868- 939ق)، کتابی است اخلاقی و دینی که به سبک واعظان و اهل منبر، بر مذاق صوفیانه، به تبیین مقاصد دینی و معارف اهل سلوک پرداخته و با تصحیح عبدالرضا | '''أنيس العارفين'''، اثر [[فخرالدین صفی، علی بن الحسین|فخرالدین علی بن حسین صفی]] (868- 939ق)، کتابی است اخلاقی و دینی که به سبک واعظان و اهل منبر، بر مذاق صوفیانه، به تبیین مقاصد دینی و معارف اهل سلوک پرداخته و با تصحیح [[سیف، عبدالرضا|عبدالرضا سیف]]، منتشر شده است. | ||
ابواب کتاب، سراسر برگرفته از آیات و روایات نبوی و اهل‌بیت(ع) است با استشهاد به اقوال عرفا و ندرتا شعرا و آمیخته به حکایات مناسب حال و مقام. برخی از ابواب نیز به تفاسیر آیاتی از قرآن پرداخته است<ref>ر.ک: مقدمه مصحح، صفحه پانزده</ref>. | ابواب کتاب، سراسر برگرفته از آیات و روایات نبوی و اهل‌بیت(ع) است با استشهاد به اقوال عرفا و ندرتا شعرا و آمیخته به حکایات مناسب حال و مقام. برخی از ابواب نیز به تفاسیر آیاتی از قرآن پرداخته است<ref>ر.ک: مقدمه مصحح، صفحه پانزده</ref>. | ||
| خط ۳۰: | خط ۳۰: | ||
کتاب مشتمل بر یک مقدمه و سی‌ودو باب و یک خاتمه است که به نثر شیوا و روان فارسی، تحریر شده و می‌توان آن را نمونه‌ای از نثر مرسل قرن نهم برشمرد. از جمله خصایص سبکی این متن که در دیگر متون قرن نه مشهود است، آمیختگی نحوی عربی با فارسی است و چون مخاطب کتاب، عامی صرف فرض شده، تقریبا از اصطلاحات علمی و ادبی و عرفانی، تهی است و همین امر، متنی شیوا و به‌دور از تکلف را پدید آورده که قابل توجه است<ref>ر.ک: همان</ref>. | کتاب مشتمل بر یک مقدمه و سی‌ودو باب و یک خاتمه است که به نثر شیوا و روان فارسی، تحریر شده و می‌توان آن را نمونه‌ای از نثر مرسل قرن نهم برشمرد. از جمله خصایص سبکی این متن که در دیگر متون قرن نه مشهود است، آمیختگی نحوی عربی با فارسی است و چون مخاطب کتاب، عامی صرف فرض شده، تقریبا از اصطلاحات علمی و ادبی و عرفانی، تهی است و همین امر، متنی شیوا و به‌دور از تکلف را پدید آورده که قابل توجه است<ref>ر.ک: همان</ref>. | ||
مؤلف کتاب را به نام امیر معزالدین علی... - که گویا حاکم هرات و از علویان بوده - تألیف کرده و دیباچه را به نام وی، موشح ساخته و گوید چون مهدی‌الیه به حکایات و قصص اخلاقی دلبسته بوده، به تألیف این کتاب، دست یازیده که البته شخص مزبور، شناخته نشده است. شایان اینکه مؤلف از اقطاب سلسله نقشبندیه است که از سلاسل نامدار صوفیه اهل سنت و جماعتند و اثر دیگر مؤلف، | مؤلف کتاب را به نام امیر معزالدین علی... - که گویا حاکم هرات و از علویان بوده - تألیف کرده و دیباچه را به نام وی، موشح ساخته و گوید چون مهدی‌الیه به حکایات و قصص اخلاقی دلبسته بوده، به تألیف این کتاب، دست یازیده که البته شخص مزبور، شناخته نشده است. شایان اینکه مؤلف از اقطاب سلسله نقشبندیه است که از سلاسل نامدار صوفیه اهل سنت و جماعتند و اثر دیگر مؤلف، «[[رشحات عین الحیات|عين الحياة]]» شاهد صادق این مدعاست، ولی کتاب حاضر، به مذاق شیعی نگاشته شده و نه‌تنها ذکری از خلفا در آن نیست، بلکه استشهاد به احادیث امامان شیعه و تجلیل خاص از آنان، در سراسر کتاب، هویدا است؛ ولی گویا مؤلف با سنن نگارش شیعی، بیگانه است؛ چنان‌که لقب [[امام علی علیه‌السلام|امیرالمؤمنین]] را برای [[امام حسن علیه‌السلام|حسن بن علی(ع)]] آورده است، حال آنکه در سنت شیعی، این لقب خاص [[امام علی علیه‌السلام|علی بن ابی‌طالب(ع)]] است و جز او کسی را نشاید. مخفی نماند که این امر، درباره پدر مؤلف، [[کاشفی، حسین|حسین بن علی کاشفی]] نیز صدق می‌کند و محققان در تشیع و تسنن وی اختلاف دارند، ولی قدر متیقن این پدر و پسر، در عین اظهار تسنن در آثار خویش دلبستگی قابل توجهی به شیعه و امامان دوازده‌گانه(ع) داشته‌اند<ref>ر.ک: همان، صفحه پانزده - شانزده</ref>. | ||
==پانویس == | ==پانویس == | ||