شمنیسم ایرانی: بررسی ساختارهای شمنی اسطوره و حماسۀ ایرانی: تفاوت میان نسخه‌ها

| پیش از =

}}

==ساختار==

اصطلاح شَمَن برگرفته از منابع روسی قرن هفدهم است؛ واژه‌ای که احتمالاً وام‌گرفته از زبان اونکی یا تونگوزی از اقوام سیبریایی است. همچنین برای توضیح این واژه با استناد به واژۀ سامانا در زبان پالی تحقیقاتی صورت گرفته است. برخی اشتقاق این اصطلاح را از سامانی پالی و از شا ـ مِن چینی می‌دانند؛ چنان‌که کشف واژه‌های مشابه در زبان توخاری و در سغدی به نظریۀ اصل هندی آن قوت بخشید؛ اما همچنان بسیاری از دانشمندان منشأ تونگوری را برای این واژه در نظر می‌گیرند.

یکی از استعدادهای اساسی شمنان زبان‌دانی ایشان است که با خویش‌کاری‌هایی چون موسیقی‌دانی، نوازندگی، شاعری و آوازخوانی ایشان مرتبط است؛ به‌گونه‌ای که می‌توان ادعا کرد «شمن» به‌جز تسلط بر زبان مادری، مدام در کار آموختن زبان‌های مختلف و تازه است. در وقاع توضیحش بایسته می‌نماید که یادگیری زبان رمزی، تکلم بطنی و همچنین هر آنچه به زبان بدن تعبیر می‌شود، در کنار یادگیری زبان‌ها، خط و آداب زندگی جوامع دیگر، به شمنان جایگاه رازآلود و منحصربه‌فردی می‌داده است. شمن‌ها آگاهان جوامع خویش بوده‌اند و دانستن زبان و آیین‌های نگارش از لوازم این آگاهی بوده است.

شمن‌ها چون مرتاضان و برخی عرفا گاه در خلسه و گاه در حالت معمولی توانایی لمس‌کردن اجسام تفته را دارند و تحمل بلندآستانی در برابر سرماهای استخوان‌سوز نیز. در فصل چهارم افزون بر سخن‌گفته در باب پدیده‌های جادویی ـ دینی، گرمای جادویی و تسلط بر آتش، به بازجستن آنها در داستان‌های شاهنامه نیز پرداخته شده است.

==پانويس ==

<references />