متن و ترجمۀ الإسرا إلی مقام الأسری؛ نامۀ سریانیه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''متن و ترجمۀ الإسرا إلی مقام الأسری؛ نامۀ سریانیه''' تألیف محیی‌الدین ابن عربی، توضیح، ترجمه و حواشی امیرحسین الهیاری، کتابی است که در با موضوع عرفان نظری نگاشته شده است.

وقتی ابن عربی در بیست‌سالگی از نخستین خلوت خود (580 هـ) بیرون آمد، مشغول انواع مکاشفات و الهامات و گشایش‌ها و رؤیاها بود. پدرش او را منکر نمی‌شد، اما توان درک وی را هم نداشت و چنین بود تا ابن‌رشد فیلسوف از پدر وی خواست تا این فرزند درخشان‌آتیه را از نزدیک ببیند. ابن عربی خود این رویداد را چنین توصیف می‌کند: «وقتی نزد او رفتم، به تحبیب و اکرام من از جای برخاست و من را در آغوش گرفت و گفت: آری؟ً گفتم: آری. و چون درک وی نمودم، بسی شادان شد و من نیز آن‌گاه گفتم: نه! گرفته شد و رنگ رخساره‌اش تیره گشت و تردید کرد و گفت: کشف و الهام را چگونه یافتی؟ آیا همان است که در نظر ماست؟ گفتم: آری و نه! و میان آری و نه، روح از تن می‌پرد و سر از تن جدا می‌شود».

ابن عربی این کتاب را در سال 594 هجری و حدود 34 سالگی در فاس نوشته است، پیش از آمدن به مشرق عربی و سکونت در آن. هر حرف و مفهومی در این کتاب، گواه جوانی و جوانمردی او از یک‌سو و آغاز الهامات وی از سوی دیگر است.

جوانی ابن عربی در این متن آشکارا با کمال‌طلبی خاص وی درآمیخته و برجسته و روشن است. و این زمانی است که او نیروی بیان خود را در حد توان تقویت کرد و مسلح به سلاح سجع وارد کارزار سخن شد. و جوانی پرنشاط وی در اینجا مزید پرباری نثر اوست. این متن درواقع در سطح متون نادری است که انگیزۀ خوانش را در هر خواننده برمی‌انگیزد و به‌جرئت می‌توان گفت تاکنون مانند آن نوشته نشده است. از استعداد شعری وی نیز نباید غافل شد که از همان اوان جوانی، به کار سرایش پرداخت و چه بسیار موشحات ساخت و شعر او جزء میراث جنبش ادبی اندلس است.

این کتاب سیر کمال استعدادی شخصی ابن عربی را از دو منظر ذهنی و زبانی نمودار می‌سازد و ذاتاً نیز آغاز الهامات خاص وی است. از این متن به بعد، دیگر هرگز حرف به معنا ظلم نمی‌کند و معنا بر حرف نمی‌تازد و در نتیجه، لذت ادبی و فکری و روحی برای خواننده مهیا می‌شود. از نظر سبک و بیان با سایر کتاب‌های ابن عربی متفاوت است. او متن این اثر را با جملات مسجع و واژگان شیوا تدوین کرده و نیز از نظر مضمون، وحدت موضوع و روانی روایی دارد که تقریباً در این حدود، در سایر آثار ابن عربی موجود نیست؛ زیرا وی در اینجا برخلاف اغلب آثارش بر یک شاخه و حول یک محور متمرکز مانده و گویا می‌خواست این کتا واقعاً در یادها بماند.

در مقدمه ابن عربی تصریح می‌کند این سفر، یک معراج روحانی است که در خواب اتفاق افتاده و کاملاً با معراج رسول (ص) که سفری محسوس و جسمانی و شامل پیمودن مسافت زمین تا آسمان‌ها و ... بوده، تفاوت دارد.

پارۀ پنجم؛ این بخش به شکل یک امتحان آشکار می‌شود که گویا سالک در آن باید پس از طی تمام مقامات و رؤیت امور پنهان و اسرار نهان، بر مسند پاسخ بنشیند و به سؤالاتی که از او می‌پرسند، پاسخ دهد.  

<ref> ر.ک: پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات</ref>