۱۰۵٬۴۵۱
ویرایش
فاضل جواد، جواد بن سعید: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'ش ترین ' به 'ش‌ترین '
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'م ترین ' به 'م‌ترین ') |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'ش ترین ' به 'ش‌ترین ') |
||
| خط ۵۶: | خط ۵۶: | ||
سال هجرت عالم بزرگوار فاضل جواد به اصفهان معلوم نیست، ولی با توجه به چند نکته می‌توان سال تقریبی سفر به اصفهان را حدس زد: نکته‌ی اول، سال وفات استادش [[شیخ بهایی، محمد بن حسین|شیخ بهایی]] در سال ۱۰۳۰ق است. فاضل جواد از کسانی است که در اصفهان، ملازم این استاد بود و بر دیدگاه‌های استادش آگاهی پیدا کرد. این مسئله، دستِ کم مدتی حدود ده سال را طلب می‌کند. نکته‌ی دیگر، سال و مکان نگارش برخی از آثار ارزشمند ایشان، مانند «کشف اصول‌الدین فی شرح نهج المسترشدین فی أُصول‌الدین» است. این اثر در سال ۱۰۲۹ق در کاظمین بوده است که نشانه‌ی آن است که وی، در آن سال، در کاظمین به عنوان عالمی والامقام مستقر شده و یافته‌های علمی خود را به رشته‌ی تحریر درآورده است. از این دو نکته به دست می‌آید که تاریخ سفر آن عالم ربانی به اصفهان، حدود سال ۱۰۲۰ هجری قمری است. بنابر این وی به مدت تقریبی ده سال در اصفهان و استرآباد که به آن اشاره خواهد شد، حضور داشته است. | سال هجرت عالم بزرگوار فاضل جواد به اصفهان معلوم نیست، ولی با توجه به چند نکته می‌توان سال تقریبی سفر به اصفهان را حدس زد: نکته‌ی اول، سال وفات استادش [[شیخ بهایی، محمد بن حسین|شیخ بهایی]] در سال ۱۰۳۰ق است. فاضل جواد از کسانی است که در اصفهان، ملازم این استاد بود و بر دیدگاه‌های استادش آگاهی پیدا کرد. این مسئله، دستِ کم مدتی حدود ده سال را طلب می‌کند. نکته‌ی دیگر، سال و مکان نگارش برخی از آثار ارزشمند ایشان، مانند «کشف اصول‌الدین فی شرح نهج المسترشدین فی أُصول‌الدین» است. این اثر در سال ۱۰۲۹ق در کاظمین بوده است که نشانه‌ی آن است که وی، در آن سال، در کاظمین به عنوان عالمی والامقام مستقر شده و یافته‌های علمی خود را به رشته‌ی تحریر درآورده است. از این دو نکته به دست می‌آید که تاریخ سفر آن عالم ربانی به اصفهان، حدود سال ۱۰۲۰ هجری قمری است. بنابر این وی به مدت تقریبی ده سال در اصفهان و استرآباد که به آن اشاره خواهد شد، حضور داشته است. | ||
فاضل جواد پس از ورود به اصفهان، جویای حوزه‌ی علمیه شد تا جان تشنه‌ی خود را با آب علم و اخلاق سیراب سازد و ره توشه‌ای برای دیار خود بردارد. گرچه عالمان و فقیهان بسیاری به تدریس علوم و دانش‌های گوناگون اشتغال داشتند، ولی از آن جا که انگیزه‌ی او کسب معارف و دانش‌های گوناگون در کم‌ترین مدت بود، از این رو در پی بهترین استاد و کامل‌ترین عالم شهر در علوم عقلی و نقلی به جست و جو پرداخت و از میان همه‌ی آنان، تنها نزد شیخ بهایی کسب علم و کمال کرد. او پس از سال‌ها تلاش و کوشش، از شاگردان ویژه‌ی شیخ بهایی شد. از این رو | فاضل جواد پس از ورود به اصفهان، جویای حوزه‌ی علمیه شد تا جان تشنه‌ی خود را با آب علم و اخلاق سیراب سازد و ره توشه‌ای برای دیار خود بردارد. گرچه عالمان و فقیهان بسیاری به تدریس علوم و دانش‌های گوناگون اشتغال داشتند، ولی از آن جا که انگیزه‌ی او کسب معارف و دانش‌های گوناگون در کم‌ترین مدت بود، از این رو در پی بهترین استاد و کامل‌ترین عالم شهر در علوم عقلی و نقلی به جست و جو پرداخت و از میان همه‌ی آنان، تنها نزد شیخ بهایی کسب علم و کمال کرد. او پس از سال‌ها تلاش و کوشش، از شاگردان ویژه‌ی شیخ بهایی شد. از این رو بیش‌ترین همت خود را در شرح مبانی علمی و تبیین آثار آن استاد بزرگ، به کار برد و آثار فراوانی از خود در تبیین و شرح کتاب‌های شیخ بهایی به یادگار گذاشت. | ||
او در مدت زمان کوتاهی که در اصفهان و در محضر استادش [[شیخ بهایی، محمد بن حسین|شیخ بهایی]] بود، به درجات علوم دینی و انسانی رسید و اعجاب همگان را برانگیخت. | او در مدت زمان کوتاهی که در اصفهان و در محضر استادش [[شیخ بهایی، محمد بن حسین|شیخ بهایی]] بود، به درجات علوم دینی و انسانی رسید و اعجاب همگان را برانگیخت. | ||
| خط ۶۵: | خط ۶۵: | ||
#[[امیر شمس‌الدین محمود حسینی کاظمی]]: علامه امیر شمس‌الدین محمود فرزند فتح اللّه حسینی کاظمی، در سال‌های آغازین قرن یازدهم در شهر کاظمیه دیده به جهان خاکی گشود. در اوان جوانی برای کسب تحصیلات علوم دینی به نجف اشرف هجرت کرد و تا آخر عمر شریفش در آن مکان مقدس باقی ماند. او از [[شیخ بهایی، محمد بن حسین|شیخ بهایی]] و فاضل جواد اجازه روایت گرفت. آثار به جا مانده از آن عالم بزرگوار عبارت است از: تقسیم الأخماس فی زمان الغیبة و وجوب إخراجها فی مصارفها؛ تفریج الکربة فی اثبات الرجعة؛ رسالة فی بقاء جسد الامام والنبی صلی‌الله‌علیه‌وآله فی قبورهم و عدم صعودهم بعد ثلاثة أیام. | #[[امیر شمس‌الدین محمود حسینی کاظمی]]: علامه امیر شمس‌الدین محمود فرزند فتح اللّه حسینی کاظمی، در سال‌های آغازین قرن یازدهم در شهر کاظمیه دیده به جهان خاکی گشود. در اوان جوانی برای کسب تحصیلات علوم دینی به نجف اشرف هجرت کرد و تا آخر عمر شریفش در آن مکان مقدس باقی ماند. او از [[شیخ بهایی، محمد بن حسین|شیخ بهایی]] و فاضل جواد اجازه روایت گرفت. آثار به جا مانده از آن عالم بزرگوار عبارت است از: تقسیم الأخماس فی زمان الغیبة و وجوب إخراجها فی مصارفها؛ تفریج الکربة فی اثبات الرجعة؛ رسالة فی بقاء جسد الامام والنبی صلی‌الله‌علیه‌وآله فی قبورهم و عدم صعودهم بعد ثلاثة أیام. | ||
#[[محمد کاشانی عاملی]]: از شاگردان فاضل جواد، علامه شیخ محمد فرزند علی کاشانی، مشهور به عاملی متوفای حدود ۱۰۹۸ هجری قمری نویسنده‌ی التعلیقه علی تفسیر البیضاوی است. | #[[محمد کاشانی عاملی]]: از شاگردان فاضل جواد، علامه شیخ محمد فرزند علی کاشانی، مشهور به عاملی متوفای حدود ۱۰۹۸ هجری قمری نویسنده‌ی التعلیقه علی تفسیر البیضاوی است. | ||
#[[علی کاظمی]]: علامه شیخ ابوالحسن علی کاظمی، فرزند شیخ محمدهادی، فرزند سعدالله کاظمی، از عالمان شهر کاظمین و برادرزاده‌ی فاضل جواد، از کسانی است که در کاظمین | #[[علی کاظمی]]: علامه شیخ ابوالحسن علی کاظمی، فرزند شیخ محمدهادی، فرزند سعدالله کاظمی، از عالمان شهر کاظمین و برادرزاده‌ی فاضل جواد، از کسانی است که در کاظمین بیش‌ترین بهره‌ی علمی را از علامه‌ی فاضل جواد برد و به مراتب عالی علم و کمال رسید. | ||
#شیخ شاهین: از دیگر شاگردان فاضل جواد، که از راویان او نیز هست، شیخ شاهین است. هویت او نیز مانند دیگر شاگردان فاضل جواد مبهم است و شاید او همان شیخ محمود بن شاهین معروف به شیخ شاهین باشد که از عالمان قرن یازدهم در کاظمین می‌باشد. شیخ شاهین در سال ۱۰۴۴ هجری قمری کتاب مسالک الافهام را نزد استادش قرائت کرد و او در پایان قرائت، در ششم ذو الحجه همان سال، اجازه نامه‌ای به وی عطا کرد. در آن اجازه نامه وی را به شیخ اجل و فاضل کامل توصیف کرده است. | #شیخ شاهین: از دیگر شاگردان فاضل جواد، که از راویان او نیز هست، شیخ شاهین است. هویت او نیز مانند دیگر شاگردان فاضل جواد مبهم است و شاید او همان شیخ محمود بن شاهین معروف به شیخ شاهین باشد که از عالمان قرن یازدهم در کاظمین می‌باشد. شیخ شاهین در سال ۱۰۴۴ هجری قمری کتاب مسالک الافهام را نزد استادش قرائت کرد و او در پایان قرائت، در ششم ذو الحجه همان سال، اجازه نامه‌ای به وی عطا کرد. در آن اجازه نامه وی را به شیخ اجل و فاضل کامل توصیف کرده است. | ||