بلاغت ساختارهای نحوی در تاریخ بیهقی: تفاوت میان نسخه‌ها

بلاغت ساختارهای نحوی، بخشی از دانش بلاغت است که نظریه آن را برای نخستین بار [[جرجانی، عبدالقاهر بن عبدالرحمان|عبدالقاهر جرجانی]]، بلاغی شهیر قرن پنجم، طرح کرد و اکنون به نظریه نظم شهرت دارد، بر اساس این نظریه، نحو، ظرفیت ناشناخته‌ای در خلق معنا دارد که عموما از آن غافلیم. نویسنده این کتاب می‌کوشد با اتکا بر نحو زبان فارسی در یکی از شاهکار های نثر فارسی، ساختارهای مبلغ معنا را در این زبان بازشناسد تا بعد ها در کنار پژوهش‌های همانند، بدنه استواری برای دانش «معانی» در زبان فارسی فراهم آید.

با مبنا قرار دادن نظریه‌ی [[جرجانی، عبدالقاهر بن عبدالرحمان|عبدالقاهر جرجانی]] درباره‌ی نحو و زیبایی شناسی و سپس با بهره گیری از ابزارهای تکمیلی آن در زبان‌شناسی مدرن و نیز در نظر گرفتن قابلیت‌های خاص زبان بیهقی می‌توان چارچوب مناسبی برای بررسی بلاغت ساختارهای نحوی در [[تاریخ بیهقی]] به دست آورد. در تحلیل ساختارهای نحوی [[تاریخ بیهقی]]، رویکرد زیبایی شناسی و بلاغی ناگزیر با رویکرد اجتماعی و گفتمانی می‌آمیزد. این در آمیختگی برخاسته، از نثر [[بیهقی، محمد بن حسین|بیهقی]] است که در آن مقاصد زیبایی شناسی با مقاصد ارتباطی و اجتماعی گره خورد است. به بیان دیگر، بلاغت [[بیهقی، محمد بن حسین|بیهقی]] بلاغتی طبیعی است که تا حد زیادی از ساختارهای نحوی آن نشئت می‌گیرد.<ref> [https://www.historylib.com/books/2211 ر.ک: کتابخانه تخصصی تاریخ اسلام و ایران] </ref>