موقعیت و داستان: هنر روایت شخصی: تفاوت میان نسخه‌ها

| پیش از =

}}

==گزارش کتاب==

اما خلق پرسونا در جستار یا مموآر حیاتی است؛ این ابزار روشنگری است. بدون آن نه موضوعی در کار است نه داستان. برای دست‌یابی به آن نویسندل مموآر یا جستار درست مثل رمان‌نویس یا شاعر باید یاد بگیرد در زوایای روح خود کاوش کند: نه‌تنها هر دو دسته در تلاش‌اند بفهمند چرا کسی صحبت می‌کند، بلکه باید بدانند چه کسی صحبت می‌کند.

[[گورنیک، ویویان|گورنیک]] از نویسندگان صاحب سبک ادبیات غیرداستانی است که آثارش در این حوزه برای ادیبان و منتقدان شناخته شده است. او با اتکا به تجربۀ سال‌ها تدریس در رشته‌های گوناگون نوشتن خلاق به مخاطب می‌آموزد که چگونه می‌توان ناداستانی از منویات شخصی و درونی خود بنویسد بی‌آنکه سوژه به طرز رقت‌انگیزی خودشیفته و خود‌محور به نظر برسد. [[گورنیک، ویویان|گورنیک]] با سبکی تحسین‌برانگیز ساده و به دور از پیچیدگی با مثال‌هایی از اسکار وایلد، جون دیدیون، سیمور کریم و دیگران بحث خود را پیش می‌برد و ویژگی بارز اثرش در این است که گسترۀ واکاوی ادبی‌اش نویسندگان ناشناخته‌ای چون ژان آمری، ژورنالیسم ساکن بلژیک، تا ناتالیا گینزبورگ نویسندۀ نام‌آشنای ایتالیایی را شامل می‌شود. او به روش خود نمونه‌های ادبی را ماهرانه و با استادی تمام در قالب منحصر‌به‌فردی خلاصه و موجز می‌کند و این می‌تواند رویکردی مناسب برای خوانندگانی باشد که تازه می‌خواهند با سبک ناداستان آشنا شوند. او معتقد است تمام آن لذتی را که از خواندن رمان و شعر می‌بریم می‌توانیم در بافتاری ادبی از خواندن تمام جستارها و مموآرها نیز ببریم با این تفاوت که در این مورد کمتر از این لذت آگاه‌ایم. او می‌گوید وقتی آمری را می‌خواندم و کریم در گوشم طنین می انداخت، تازه می‌فهمیدم دارم جستار را مثل شعر و رمان و در همان نوع بافتار می‌خوانم؛ بافتاری که به رابطۀ میان زندگی و واقعیت وسعت می‌بخشد.<ref> [https://literaturelib.com/books/7147 ر.ک: کتابخانه تخصصی ادبیات] </ref>