سیره امام هادی(ع) با حاکمان قصر و قاضیان عصر: تفاوت میان نسخه‌ها

| پیش از =

}}

امام هادی(ع) در حالی عهده‌دار امامت شد که بیش از نه سال از عمرش نگذشته بود. در آن زمان، بین بزرگان عصر و فقهای بزرگ آن زمان مجلس فتوا برقرار می‌کرد و با علم و عمل خویش، اذهان را آگاه می‌ ساخت و بار مسئولیت را در طول 33 سال در عصر ظلم، ستم و نفاق به دوش کشید.

ایشان به اندازه ای با عظمت بودند که از دوست و دشمن زمانشان هراسی نداشتند و برای آنان روشن بود که ایشان شاخه ای پاک از درخت مبارکی هستند که ذکر آن در قرآن جاوید است.

و علامه مجلسی (قدس الله سره) در کتاب ارجمندش بحار الانوار ایشان را وصف کرده و گفته اند: «پاک ترین مردم از نظر باطن و سرشت بودند و راستگو ترین مردم در گفتار، صالح ترین آنان از نزیکان الهی و کامل ترین آنان بودند. هر گاه سکوت می کردند، نشانه ی از آرامش و بزرگواری ایشان را بالا می برد و زمانی که سخن می گفتند، بزرگی ای از سیمای بزرگان را نشان می دادند. ایشان از اهل بیت امامت و جایگاه جانشینی و خلافت هستند؛ شاخه ای از درخت نبوت که تسلیم امر خداوند است و میوه ای از درخت پاک رسالت است.<ref> ر.ک: متن کتاب، ص44-45</ref>