۱۰۴٬۱۱۰
ویرایش
رسالة الغفران: کتاب بخشش: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۶: | خط ۳۶: | ||
[[ابوالعلاء معری، احمد بن عبدالله|ابوالعلاء]] گرچه به واسطۀ گرفتاری در دو زندان (خانه‌نشینی و نابینایی) خود را «رهین المحبسین» می‌خواند، در بن این دو زندان، سیر انفس را بر آفاق ترجیح می‌داد و از آن خرسند بود. همین ارادۀ ستودنی موجب شد تا او در این دو زندان، برای خود امکان تألیف و تصنیف حدود سی کتاب و رساله به نظم و نثر را فراهم آورد. نیز بزرگانی چون ابوالقاسم علی بن محسن تنوخی و خطیب ابوزکریای تبریزی از شاگردان برجستۀ وی هستند. همچنین دیوان اشعارش به نام «سقط الزند» را که دربرگیرندۀ اشعار عهد جوانی اوست، خودش شرح کرده و نام «ضوء السقط» را بر آن نهاده است. | [[ابوالعلاء معری، احمد بن عبدالله|ابوالعلاء]] گرچه به واسطۀ گرفتاری در دو زندان (خانه‌نشینی و نابینایی) خود را «رهین المحبسین» می‌خواند، در بن این دو زندان، سیر انفس را بر آفاق ترجیح می‌داد و از آن خرسند بود. همین ارادۀ ستودنی موجب شد تا او در این دو زندان، برای خود امکان تألیف و تصنیف حدود سی کتاب و رساله به نظم و نثر را فراهم آورد. نیز بزرگانی چون ابوالقاسم علی بن محسن تنوخی و خطیب ابوزکریای تبریزی از شاگردان برجستۀ وی هستند. همچنین دیوان اشعارش به نام «سقط الزند» را که دربرگیرندۀ اشعار عهد جوانی اوست، خودش شرح کرده و نام «ضوء السقط» را بر آن نهاده است. | ||
یکی از معروف‌ترین آثار [[ابوالعلاء معری، احمد بن عبدالله|ابوالعلاء معری]] «رسالة الغفران» است که [[ابوالعلاء معری، احمد بن عبدالله|معری]] آن را در جواب نامۀ [[ابن قارح، على بن منصور|علی بن منصور حلبی]] معروف به [[ابن قارح، على بن منصور| | یکی از معروف‌ترین آثار [[ابوالعلاء معری، احمد بن عبدالله|ابوالعلاء معری]] «رسالة الغفران» است که [[ابوالعلاء معری، احمد بن عبدالله|معری]] آن را در جواب نامۀ [[ابن قارح، على بن منصور|علی بن منصور حلبی]] معروف به [[ابن قارح، على بن منصور|ابن القارح]] نوشته است. [[ابن قارح، على بن منصور|ابن القارح]] در نامه‌اش به [[ابوالعلاء معری، احمد بن عبدالله|ابوالعلاء]] ضمن بیان شوق دیدار او و مشکلات پیش‌آمده در روزگارش، مسائل متنوعی را دربارۀ ادبیات عرب، شاعران جاهلی و مخضرم، فلسفه، زندقه، فقه، نحو، لغت، تصوف، تاریخ و سایر امور دینی مطرح می‌کند و ضمن نکوهش ملحدان و منکران دین، در تقبیح دوست [[ابوالعلاء معری، احمد بن عبدالله|ابوالعلاء]] در دستگاه حمدانی ـ وزیر المغربی ـ سخنانی آورده است. معری در نامۀ خود به ترتیب تمام پندهای نامۀ [[ابن قارح، على بن منصور|ابن قارح]] را در جلد دوم این کتاب پاسخ می‌دهد و انتقادها و نقطه نظراتش را یکی پس از دیگری جواب گفته است. | ||
آنچه در نامۀ [[ابوالعلاء معری، احمد بن عبدالله|ابوالعلاء]] آمده، گفتگوهایی است که نویسنده با شاعران روزگار جاهلی و دورۀ اسلامی و دیگر ادیبان داشته و با ایشان در باب آثار و قصایدشان به سخن پرداخته است. اهمیت این رساله در آن است که متضمن سفری ذهنی به بهشت و دوزخ است که مشابه آن را در جهان عرب، در | آنچه در نامۀ [[ابوالعلاء معری، احمد بن عبدالله|ابوالعلاء]] آمده، گفتگوهایی است که نویسنده با شاعران روزگار جاهلی و دورۀ اسلامی و دیگر ادیبان داشته و با ایشان در باب آثار و قصایدشان به سخن پرداخته است. اهمیت این رساله در آن است که متضمن سفری ذهنی به بهشت و دوزخ است که مشابه آن را در جهان عرب، در «[[کمدی الهی]]» [[دانته]] و نیز در «بهشت گمشده» میلتون می‌توان مشاهده کرد. | ||
شگفت‌کاری‌های علمی و زبانی [[ابوالعلاء معری، احمد بن عبدالله|ابوالعلاء]] در خلال متن «رسالة الغفران» وجوه متعددی دارد؛ از جمله: | شگفت‌کاری‌های علمی و زبانی [[ابوالعلاء معری، احمد بن عبدالله|ابوالعلاء]] در خلال متن «رسالة الغفران» وجوه متعددی دارد؛ از جمله: | ||