۵۳٬۳۲۷
ویرایش
دربندی، آقا بن عابد: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (جایگزینی متن - 'شيخ مرتضى انصارى' به 'انصاری، مرتضی بن محمدامین') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴۴: | خط ۴۴: | ||
«آخوند ملا آقا دربندى شيروانى» فرزند عابد فرزند رمضان فرزند زاهد دربندى، معروف به فاضل دربندى (وف 1286/1285ق)، عالم متتبّع جليل، فقيه اصولى، جدلى رجالى، محقّق مدقّق، متولد و بزرگ شده دربند شيروان (در مازندران) مى‌باشد كه مدتى نيز در كربلا زيسته است. | «آخوند ملا آقا دربندى شيروانى» فرزند عابد فرزند رمضان فرزند زاهد دربندى، معروف به فاضل دربندى (وف 1286/1285ق)، عالم متتبّع جليل، فقيه اصولى، جدلى رجالى، محقّق مدقّق، متولد و بزرگ شده دربند شيروان (در مازندران) مى‌باشد كه مدتى نيز در كربلا زيسته است. <ref>نصيرى، محمد رضا، ص20</ref> | ||
وى در جوانى به عتبات عراق رفت و از مجلس درس استادانى چون شيخ على كاشف الغطاء و شريف العلماى مازندرانى بهره برد و با [[شيخ مرتضى انصارى|انصاری، مرتضی بن محمدامین]] و شيخ محمد حسن صاحب جواهر به مباحثات دينى مى‌پرداخت. | وى در جوانى به عتبات عراق رفت و از مجلس درس استادانى چون شيخ على كاشف الغطاء و شريف العلماى مازندرانى بهره برد و با [[شيخ مرتضى انصارى|انصاری، مرتضی بن محمدامین]] و شيخ محمد حسن صاحب جواهر به مباحثات دينى مى‌پرداخت. <ref>انوشه، حسن، ص27</ref> | ||
وى در فقه، اصول، حكمت، رجال و حديث مهارت كافى داشت | وى در فقه، اصول، حكمت، رجال و حديث مهارت كافى داشت <ref>همان، ص27</ref> و در بلاغت، فصاحت عرب و عجم و علوم عربى، كلام و حكمت بى‌نظير بود. <ref>نصيرى، محمد رضا، ص20</ref> | ||
ميرزا محمد تنكابنى (-1302 ق)، صاحب «قصص العلماء» كه از شاگردان او بود، استادى وى را در فصاحت و بلاغت و علوم عربى و رجال مى‌ستايد و مى‌گويد كه وى در كلام و حكمت نيز از استادان روزگار خود بوده است. به گفته مدرس تبريزى، ملا آقا دربندى در محبت خاندان رسالت و نشر علوم و معارف اسلامى و محبت به امام حسين(ع) بلند آوازه بود و در آيين سوگوارى شهداى كربلا كوشش بسيار مى‌كرد. گويند كه وى در عاشورا چندان در سوگوارى افراط مى‌كرد كه گريبان خود را چاك مى‌داد، عمامه‌اش را بر زمين مى‌كوبيد و بر سرش قمه مى‌زد. پس از آن بود كه در پاره‌اى نواحى ايران، به ويژه آذربايجان، رسم قمه‌زنى رواج گرفت. در روزهاى محرم گروه فراوانى در پاى منبرش گرد مى‌آمدند. | ميرزا محمد تنكابنى (-1302 ق)، صاحب «قصص العلماء» كه از شاگردان او بود، استادى وى را در فصاحت و بلاغت و علوم عربى و رجال مى‌ستايد و مى‌گويد كه وى در كلام و حكمت نيز از استادان روزگار خود بوده است. به گفته مدرس تبريزى، ملا آقا دربندى در محبت خاندان رسالت و نشر علوم و معارف اسلامى و محبت به امام حسين(ع) بلند آوازه بود و در آيين سوگوارى شهداى كربلا كوشش بسيار مى‌كرد. گويند كه وى در عاشورا چندان در سوگوارى افراط مى‌كرد كه گريبان خود را چاك مى‌داد، عمامه‌اش را بر زمين مى‌كوبيد و بر سرش قمه مى‌زد. پس از آن بود كه در پاره‌اى نواحى ايران، به ويژه آذربايجان، رسم قمه‌زنى رواج گرفت. در روزهاى محرم گروه فراوانى در پاى منبرش گرد مى‌آمدند. <ref>انوشه، حسن، ص27</ref> | ||
از ديگر شاگردان ايشان، مى‌توان از ميرزا سيد محمد رضا موسوى هندى، ملقب به ميرزا على جاه بهادر خان | از ديگر شاگردان ايشان، مى‌توان از ميرزا سيد محمد رضا موسوى هندى، ملقب به ميرزا على جاه بهادر خان <ref>نصيرى، محمد رضا، ص20</ref> نام برد. | ||
وى در بيست سالگى شرح نهج‌البلاغه ابن ابى الحديد را درس مى‌گفت. به كتب روايات و احاديث دينى چندان حرمت مى‌نهاد كه آن‌ها را نيز، مانند قرآن، مى‌بوسيد و بر سر مى‌گرفت. | وى در بيست سالگى شرح نهج‌البلاغه ابن ابى الحديد را درس مى‌گفت. به كتب روايات و احاديث دينى چندان حرمت مى‌نهاد كه آن‌ها را نيز، مانند قرآن، مى‌بوسيد و بر سر مى‌گرفت. <ref>انوشه، حسن، ص27</ref> | ||
وى در اكسير نيز مطالعاتى داشت و به گفته ميرزا محمد تنكابنى، رساله‌اى نيز در اين زمينه نوشته بود. | وى در اكسير نيز مطالعاتى داشت و به گفته ميرزا محمد تنكابنى، رساله‌اى نيز در اين زمينه نوشته بود. | ||
وى درسال 1286 يا 1285ق در تهران وفات يافت و پس از نقل پيكرش به كربلاى معلى، در همانجا به خاك سپرده شد. | وى درسال 1286 يا 1285ق در تهران وفات يافت و پس از نقل پيكرش به كربلاى معلى، در همانجا به خاك سپرده شد. <ref>مدرس، ميرزا محمد على، ص216</ref> | ||
== آثار:== | == آثار:== | ||
| خط ۸۶: | خط ۸۶: | ||
12- قواميس الصناعة فى فنون الاخبار؛ در اخبار و تراجم. | 12- قواميس الصناعة فى فنون الاخبار؛ در اخبار و تراجم. | ||
==پانويس == | |||
<references /> | |||
== منابع مقاله== | == منابع مقاله== | ||
1- انوشه، حسن، «دانشنامه ادب فارسى»، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامى، ج5، ص27. | 1- انوشه، حسن، «دانشنامه ادب فارسى»، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامى، ج5، ص27. | ||