نشخوار رؤیاها: خاطرات یک تبعیدی سرکش: تفاوت میان نسخه‌ها

| پیش از =

}}

==گزارش کتاب==

با کودتای پینوشه در یازدهم سپتامبر 1973 مجبور به ترک شیلی و اقامت در پاریس و واشنگتن شد. او از 1985 در دانشگاه دوک، در ایالت کارولینای شمالی ادبیات تدریس می‌کند و نوشته‌های سیاسی و ادبی‌اش همواره توجه بسیاری را به خود جلب کرده است. دورفمن در ایران بیشتر با این آثار شناخته می‌شود: «دوشیزه و مرگ»، «شکستن طلسم وحشت»، «بیوه‌ها»، «اعتماد و شورش خرگوش‌ها»، «آلگرو» و «ریمل».

یازدهم سپتامبر برج بلند دموکراسی فروریخت و آریل دورفمن، متحد جوان و چپ‌گرای رئیس‌جمهور آلنده، برای سومین‌بار در زندگی‌اش موطنش را از دست می‌داد. گروه مقاومت امر کرده بود که باری زنده‌ماندن و اسیرنشدن در سیاه‌چاله‌های ژنرال پینوشه، شیلی را ترک کند.

بخشی از کتاب:

«هاینریش بل! جایزه نوبل را برده بود، آثار سولژنیتسین را پنهانی از اتحاد جماهیر شوروی بیرون آورده بود، رمان‌هایی نوشته بود که با ذوق می‌خواندمشان و فکر می‌کردم از من خواهد پرسید که چه می‌نویسم و چطور می‌توانم به او بگویم که خالی هستم، که چیزی برای گفتن ندارم و فقط عضوی از حزبم، که لیاقت قهوه نوشیدن با او در کافه را ندارم. اما او پیرمردی عاقل بود و بسیار باملاحظه که با پرسش‌گری درباره کارهایم به من فشار نیاورد. در عوض برایم از مشکلات نویسندگان دوره رایش سوم گفت. “هیتلر زبان را هم آلوده کرده بود. دیگر نمی‌توانستیم کلمه رفیق، کلمه وجد و پیروزی و برادری را بنویسیم. نازی‌ها این واژه‌ها را، خود زبان را، دزدیده بودند. این وظیفه‌ای بود که نمی‌شد از زیرش شانه خالی کرد، چیزی بود که باید بیشتر از هر چیزی نگرانش می‌بودیم. نباید اجازه می‌دادیم کنترل زبانی را به دست بگیرند که می‌بایست با آن داستان زمانه‌مان را بگوییم. این کاری است که الان باید انجام شود، قبل از اینکه پینوشه را عزل کنید. نباید این کار را به فردا انداخت. شاید فردا دیر باشد.»<ref> ر.ک: متن کتاب، ص59</ref>