مروارید ادب ایران: تفاوت میان نسخه‌ها

مروارید ادب ایران (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۷ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۲۲:۲۷

۵۲ بایت اضافه‌شده ، ۷ مه

بدون خلاصۀ ویرایش

Hbaghizadeh

دیوان‌سالاران، مدیران

۱۰۶٬۳۳۳

ویرایش

@@ خط ۲۵: / خط ۲۵: @@
 | پیش از =
 }}
-'''مروارید ادب ایران''' تألیف سمانه سنگچولی؛ شهاب‌الدین عبدالله مروارید ملقب به بیانی کرمانی، تنها شاعری است که در قرن نهم هجری به سرودن رباعی شهرت داشت و به دلیل ابداع این شیوه، او را صاحب سبک می‌دانند.
+'''مروارید ادب ایران''' تألیف [[سنگچولی، سمانه|سمانه سنگچولی]]؛ [[شهاب‌الدین عبدالله مروارید]] ملقب به [[بیانی کرمانی]]، تنها شاعری است که در قرن نهم هجری به سرودن رباعی شهرت داشت و به دلیل ابداع این شیوه، او را صاحب سبک می‌دانند.
 ==ساختار==
 کتاب با یک مقدمه و هشت فصل به نگارش درآمده است. در پایان کتاب هم منابع و مآخذ آمده است. عناوین فصلهای کتاب عبارت است از:
@@ خط ۴۶: / خط ۴۶: @@
 ==گزارش محتوا==
-شهاب‌الدین عبدالله مروارید سال 865 قمری در هرات به دنیا آمد و بیشتر یا تمام زندگی‌اش را در این شهر سپری کرد. او علوم و فنون رایج در دوران خویش را در هرات نزد هنرمندان و عالمان آموخت و در هنر ادبیات، موسیقی و خوشنویسی مهارت یافت. او در نوشتن شعر و انشا و نوشتن هفت‌قلم سرآمد بود و در زمینۀ آهنگ‌سازی و نوازندگی از متبحرین زمان خویش به شمار می‌رفت. او درنهایت به سال 922 و در 57 سالگی دار فانی را وداع گفت.
+[[شهاب‌الدین عبدالله مروارید]] سال 865 قمری در هرات به دنیا آمد و بیشتر یا تمام زندگی‌اش را در این شهر سپری کرد. او علوم و فنون رایج در دوران خویش را در هرات نزد هنرمندان و عالمان آموخت و در هنر ادبیات، موسیقی و خوشنویسی مهارت یافت. او در نوشتن شعر و انشا و نوشتن هفت‌قلم سرآمد بود و در زمینۀ آهنگ‌سازی و نوازندگی از متبحرین زمان خویش به شمار می‌رفت. او درنهایت به سال 922 و در 57 سالگی دار فانی را وداع گفت.
-شهاب‌الدین عبدالله مروارید ملقب به بیانی کرمانی، تنها شاعری است که در قرن نهم هجری به سرودن رباعی شهرت داشت و به دلیل ابداع این شیوه، او را صاحب سبک می‌دانند. قالب رباعی چون صنعت دبیری، پیشینه‌ای دیرینه دارد که صاحب‌نظران منشأ پیدایش رباعی را در خراسان و قدیمی‌ترین صورت آن را به زبان پهلوی خراسانی دانسته‌اند؛ اما از قرون هشتم، نهم و دهم هجری، کمتر شاعری به رباعی‌سرایی شهرت یافته است.
+[[شهاب‌الدین عبدالله مروارید]] ملقب به بیانی کرمانی، تنها شاعری است که در قرن نهم هجری به سرودن رباعی شهرت داشت و به دلیل ابداع این شیوه، او را صاحب سبک می‌دانند. قالب رباعی چون صنعت دبیری، پیشینه‌ای دیرینه دارد که صاحب‌نظران منشأ پیدایش رباعی را در خراسان و قدیمی‌ترین صورت آن را به زبان پهلوی خراسانی دانسته‌اند؛ اما از قرون هشتم، نهم و دهم هجری، کمتر شاعری به رباعی‌سرایی شهرت یافته است.
 مروارید از رباعی‌سرایانی بود که اغلب موضوع‌های خاصی را در اشعارش لحاظ می‌کرد و به سبب مهارت در دبیری و برتری و فضیلتی که در این رشته داشت، توانست موضوع‌های مربوط به اصطلاح‌های دیوانی و مخاطبان را در رباعیات خود بیاورد تا مترسلان و دبیران بتوانند از آن در سرفصل نامه‌هایشان بهره گیرند.
@@ خط ۶۶: / خط ۶۶: @@
 در فصل ششم کتاب اشاره به رباعی و رباعی‌سرایی شده است و در فصل هفتم مخاطبه‌نویسی که با بهره‌گیری از رباعی‌سرایی رایج بود، بررسی گردیده است.
-یکی از فنون مهمی که ارباب رسائل و دبیران و منشیان باید می‌آموختند تا سرلوحۀ نامه‌ها و منشآت خود را با آن مزین کنند، فن مخاطبه است که «مکتوب الیه» در همان وهلۀ اول خوشش بیاید و به دیگر موضوع‌های نامه و مکتوب توجه کند. در فصل پایانی کتاب به بررسی این موضوع در نگاشته‌های شهاب‌الدین عبدالله مروارید و حسام‌الدین خویی پرداخته شده است.<ref> [https://literaturelib.com/books/7413 ر.ک: کتابخانه تخصصی ادبیات] </ref>
+یکی از فنون مهمی که ارباب رسائل و دبیران و منشیان باید می‌آموختند تا سرلوحۀ نامه‌ها و منشآت خود را با آن مزین کنند، فن مخاطبه است که «مکتوب الیه» در همان وهلۀ اول خوشش بیاید و به دیگر موضوع‌های نامه و مکتوب توجه کند. در فصل پایانی کتاب به بررسی این موضوع در نگاشته‌های [[شهاب‌الدین عبدالله مروارید]] و حسام‌الدین خویی پرداخته شده است.<ref> [https://literaturelib.com/books/7413 ر.ک: کتابخانه تخصصی ادبیات] </ref>
 ==پانويس ==