هومو نرانس: اسطوره ـ باستان‌شناسی روایت: تفاوت میان نسخه‌ها

به زعم نویسنده نخستین نقطۀ عطف تاریخ بشریت با زبان تقریبی پردازش اسطوره‌های کیهان‌ساز مصادف است، دومین نقطه با اسطوره‌های فرهنگ‌ساز، سومین نقطه با اسطوره‌های جداساز و واپسین نقطه با اسطوره‌های ایدئولوژی. از دید نویسنده اگر از این فرایند سرنوشت‌ساز اسطوره‌زدایی شود، پیرنگی به دست می‌آید که مطلوب‌خواندن آن برای انسان بسیار دشوار می‌نماید: انسانی که به هستی حیوانی و حیات طبیعی خود در دل طبیعت بسنده نمی‌کند، بند ناف خود را از درخت زندگی می‌برد تا به جایگاه خدایان در فراسوی طبیعت ببندد؛ حال آنکه او هرگز به این خواست خود دست نمی‌یابد. پس بند ناف به دست از اینجا رانده و از آنجا مانده دچار گمگشتگی غریبی می‌شود. اکنون تنها تسلی او برساختی است که خود فرهنگ می‌نامد و در برابر طبیعت می‌نهد. تنها ابزار او در این برساخت زبان و به لطف آن روایت‌پردازی است و چون این ابزار خود برساختۀ ذهن اوست، او طی این فرایند نمادین همه چیز را از صافی ذهن خود می‌گذراند و نه آن‌طور که واقعاً هست، بلکه آن‌طور که خود می‌فهمد، بازتعریف می‌کند. در‌واقع او با آشنایی‌زدایی از همه چیز سعی دارد از‌خود‌بیگانگی خویش را جبران کند و با شبیه‌سازی همه چیز در نظام نمادین زبان سعی دارد شباهت خود به دیگر موجودات طبیعی را از یاد ببرد؛ انسانی که دانش زیست‌شناختی طبیعت را بسنده نیافته و بند ناف خود را از بیوسفر آن بریده بود، اکنون غرق در سمیوسفر خود آفریده‌اش پدیده‌های طبیعی را بی‌معنا می یافت و سعی می‌کرد با تکیه بر یک دانش اسطوره‌شناختی مبتنی بر زبان نمادین با خلق روایت‌های اسطوره‌‌ای تک‌تک آنها را معنادار کند.<ref> [https://literaturelib.com/books/7408 ر.ک: کتابخانه تخصصی ادبیات] </ref>