صلاة المسافر (ابوالحسن اصفهانی): تفاوت میان نسخه‌ها

# قصد مسافت؛ لذا مجرد پیمودن مسیر، بدون قصد، موجب تقصیر و شکستن نماز نمی‌شود؛ بنابراین کسی که بدون مقصد راهی را می‌پیماید، یا کسی که در پی گمشده یا کسی که فرار کرده، رفته و هرگاه او را بیابد بازمی‌گردد، اگرچه به میزان هشت فرسخ یا بیشتر رفته باشد، بازهم نمازش شکسته نیست<ref>ر.ک: همان، ص48</ref>.

# قطع نکردن سفر با یکی از قواطع؛ این شرط، گاهی شرط اصل مشروعیت قصر است و گاهی شرط استمرار آن؛ یعنی اگر در آغاز سفر خود قصد کند که در اثنای سفر، قبل از رسیدن به هشت فرسخ یا مرور به وطن خود، اقامت نماید، از اول سفر بر او واجب است که نماز را تمام بخواند، اما اگر از اول نیتش چنین نباشد، ولی بعداً چنین نیتی بر وی عارض گردد، پس قصد اقامت نماید، در حین عروض این قصد، بر وی واجب است تمام بخواند...<ref>ر.ک: همان، ص63</ref>.

# مسافرت را شغل خود قرار نداده و شغلش مسافرت نباشد. نویسنده، معتقد است این تعبیر، از تعابیری که در «الشرائع» و «الإرشاد» و کتب فقهی مانند آن، مبنی بر اینکه «سفر شخص بیشتر از حضرش نباشد»، بهتر و بلیغ‌تر است.

# رسیدن به حد ترخص؛ در این زمینه پنج نظریه وجود داشته که نویسنده، به بررسی آن‌ها پرداخته است: