افسانه‌ی اسکندر (گزارشی از دست رفته به زبان پارسی میانه): تفاوت میان نسخه‌ها

جابه جایی افسانه‌ها در میان فرهنگ ها گستره ای بسیار گیرا برای پژوهشگران فرهنگ کهن شمرده می شود. افسانه از ریشه هایی کهن می روید و خود را در داستان های گوناگونی به جامه های رنگارنگ می نماید. اگر یک درون مایه ی افسانه ای در همه ی یادگاران فرهنگی مردمی جست و جو شود که پیشینه ی فرهنگی یگانه ای دارند، نمونه های بسیاری از آن در گوشه هایی یافته می شود که پژوهشگر چشم به راه آنها نیست. این درون مایه‌ها که زاییده ی دنیای مردمانی با خاستگاه های مشترک فرهنگی هستند، به سادگی با زمینه ی داستان های دیگر همخوان می شوند و در گسترش‌های آینده ی آن جا پیدا می کنند. بدین گونه است که یک درون مایه خود را می گسترد و پژوهشگر را به یافتن سرچشمه اش نزدیک می‌کند. گسترش‌های آینده ی یک افسانه بیشتر از دو راه رخ می دهد؛ نخست با افزودن درون مایه هایی تازه از داستان هایی دیگر که می توانند یکپارچگی داستان را پاس دارند، دوم با پوشاندن یا کنار گذاردن درونمایه هایی که در افسانه ی کنونی دیده می شوند. اگرچه فرجام ناهمخوانی همیشگی دگرگونی های فرهنگی با بخش هایی از باورهای مردمی را نباید نادیده گرفت اما این افزایش و کاهش ها در یک افسانه است که می تواند سرانجام، گونه هایی از ویرایش‌های مردم نهاد را آشکار سازد و آن ها را به راه های تازه ای بکشاند که گاهی بخش‌های بسیار ارزنده از داستان را از چشم خواننده می پوشانند.