انديشه اسلامی (2): تفاوت میان نسخه‌ها

در اندیشه اسلامی(1)، مسائل مربوط به «خداشناسی» بررسی شده و به اثبات رسیده است که آفریدگان، هستی خود را از آفریدگار یگانه دریافت می‌کنند و همه، تحت تدبیر حکیمانه او هستند؛ چنان‌که با براهین و نیز با استناد به آیات قرآن، به‌ضرورت جاودانی روح و حیات پس از مرگ اشاره شده و دانسته شد که فرایند پیچیده کشت و برداشت دنیوی، جز با برداشت و کیفر و پاداش اخروی، معنا نخواهد یافت<ref>پیشگفتار، ص15</ref>.

در اندیشه اسلامی (2)، نخستین مباحث، اثبات این مطلب است که برای شناختن حقایق هستی و راه درست زندگی، وسیله دیگری غیر از حس و عقل وجود دارد که خطا و اشتباهی در آن راه ندارد و آن «وحی» است. طبعا با اثبات ضرورت وحی و پیامبری و پس از ابلاغ پیام پیامبر، هیچ‌کس در مخالفت با آن، معذور نخواهد بود. اقتضای براهین عقلی ضرورت وحی و نبوت، آن است که پروردگار قادر حکیم، عهده‌دار تدبیر هر دو جهان «تکوین» و «تشریع» است و نبوت، فعلی از افعال اوست؛ چنان‌که امامت در جهان‌بینی شیعی، فعلی از افعال الهی است که به‌واسطه پیامبر، تحقق می‌یابد. در برخی روایات شیعی، رابطه معناداری میان معرفت خدا، پیامبر و امام (حجت) برقرار شده است<ref>ر.ک:همان</ref>.