نامه‌هایی به ناصرالدین شاه: مجموعه‌ای از عرایض متضمن اوامر شاه به امین السطان، میان سال‌های 1303-1300ق: تفاوت میان نسخه‌ها

نامه‌هایی به ناصرالدین شاه: مجموعه‌ای از عرایض متضمن اوامر شاه به امین السطان، میان سال‌های 1303-1300ق (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۸ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۵۹

۸ بایت اضافه‌شده ، ۸ آوریل

جز

جایگزینی متن - 'ه ها ' به 'ه‌ها '

Hbaghizadeh

دیوان‌سالاران، مدیران

۸۵٬۶۰۶

ویرایش

@@ خط ۲۷: / خط ۲۷: @@
 '''نامه‌هایی به ناصرالدین شاه: مجموعه‌ای از عرایض متضمن اوامر شاه به امین السطان، میان سال‌های 1303-1300ق''' تألیف مجید عبدامین؛ این کتاب شامل مجموعه‌ای است از عرایض، گزارش ها، تلگراف ها، التزام نامه ها، صورت حساب های جمع و خرج، بروات، صورت‌های جمع و خرج بنایی و غیره که توسط طیف گسترده‌ای از اعضای خانواده‌ی سلطنتی و همچنین تعدادی از وزراء و صاحب منصبان لشکری و کشوری، به جهات مختلف به ناصرالدین شاه نوشته شده است. بخش اعظم این عرایض، توسط میرزا علی اصغر خان امین السطان به عرض شاه رسیده و تعدادی نیز توسط اشخاص دیگر و بخشی نیز مستقیما به شخص شاه نوشته شده است. ناصرالدین شاه بر روی هر نامه دستوری صادر کرده است.
 ==گزارش کتاب==
-تاریخ نویسی، یکی از علومی است که از دیرباز مورد توجه بشر بوده است. از زمان های بسیار قدیم که مورخان، تراوشات ذهنی، تخیلات، افکار و گاه تمایلات و تعلقات خاطر خود را در کتاب های قطور جمع آورده و بر آن نام تاریخ می نهادند، دیر زمانی نمی  گذرد؛ اما امروزه اوضاع چنین نیست، و هیچ تاریخی مورد قبول اهل فن و پژوهشگران و کوششگران عرصه‌ی تحقیق قرار نمی گیرد، مگر آنکه بر پایه‌ی اسناد و مدارک معتبر قرار گرفته باشد. نامه ها و مکاتبات تاریخی، از جمله منابع و مدارک قابل اعتماد و استناد هستند که در نمایش وضع سیاسی، اجتماعی و فرهنگی هر دوره، کمک شایانی به مورخان و پژوهندگان عرصه‌ی تاریخ می‌کند. از مطالعه‌ی اسناد مربوط به مکاتبات و نامه نگاری های افراد به شاه و مقامات عالیه‌ی کشور در دوره‌های مختلف تاریخی، هم به وضع اجتماعی و هم به امور اداری و حکومتی دولت و سلطنت، می توان آشنا و واقف شد. از خلال سطور این نامه ها، همچنین اوضاع سیاسی، اجتماعی، اداری و نیز سبک و سیاق مکاتبات افراد با شاه و مقامات مملکتی به خوبی مشخص می‌شود. همچنین از خلال این اسناد و نامه ها، طرز نامه نگاری و ترتیب ثبت و ضبط نامه ها و احکام و دستورات، اصطلاحات اداری و دیوانی، سیاسی، اجتماعی و مالی، و تحول و تطور آن‌ها در بازه‌ی زمانی مورد بررسی روشن و آشکار می گردد.
+تاریخ نویسی، یکی از علومی است که از دیرباز مورد توجه بشر بوده است. از زمان های بسیار قدیم که مورخان، تراوشات ذهنی، تخیلات، افکار و گاه تمایلات و تعلقات خاطر خود را در کتاب های قطور جمع آورده و بر آن نام تاریخ می نهادند، دیر زمانی نمی  گذرد؛ اما امروزه اوضاع چنین نیست، و هیچ تاریخی مورد قبول اهل فن و پژوهشگران و کوششگران عرصه‌ی تحقیق قرار نمی گیرد، مگر آنکه بر پایه‌ی اسناد و مدارک معتبر قرار گرفته باشد. نامه‌ها و مکاتبات تاریخی، از جمله منابع و مدارک قابل اعتماد و استناد هستند که در نمایش وضع سیاسی، اجتماعی و فرهنگی هر دوره، کمک شایانی به مورخان و پژوهندگان عرصه‌ی تاریخ می‌کند. از مطالعه‌ی اسناد مربوط به مکاتبات و نامه نگاری های افراد به شاه و مقامات عالیه‌ی کشور در دوره‌های مختلف تاریخی، هم به وضع اجتماعی و هم به امور اداری و حکومتی دولت و سلطنت، می توان آشنا و واقف شد. از خلال سطور این نامه ها، همچنین اوضاع سیاسی، اجتماعی، اداری و نیز سبک و سیاق مکاتبات افراد با شاه و مقامات مملکتی به خوبی مشخص می‌شود. همچنین از خلال این اسناد و نامه ها، طرز نامه نگاری و ترتیب ثبت و ضبط نامه‌ها و احکام و دستورات، اصطلاحات اداری و دیوانی، سیاسی، اجتماعی و مالی، و تحول و تطور آن‌ها در بازه‌ی زمانی مورد بررسی روشن و آشکار می گردد.
-وضع طبقات اجتماع و اصناف، نکات جغرافیایی، تطور و تکامل خط و فن نویسندگی و انشاء نامه ها از دیگر مواردی است که با بررسی و تدقیق در این اسناد معلوم و مشخص می گردد؛ به طوری که این اطلاعات می تواند برای پژوهشگرانی که در این عرصه ها گام برمی دارند، بسیار مفید بوده و به عنوان یکی از مطمئن ترین منابع جهت تحقیقات تاریخی ایشان مورد استفاده واقع گردد.
+وضع طبقات اجتماع و اصناف، نکات جغرافیایی، تطور و تکامل خط و فن نویسندگی و انشاء نامه‌ها از دیگر مواردی است که با بررسی و تدقیق در این اسناد معلوم و مشخص می گردد؛ به طوری که این اطلاعات می تواند برای پژوهشگرانی که در این عرصه‌ها گام برمی دارند، بسیار مفید بوده و به عنوان یکی از مطمئن ترین منابع جهت تحقیقات تاریخی ایشان مورد استفاده واقع گردد.
 درباره‌ی ارزش وجودی این دسته از سرچشمه‌های تاریخ و در مقام مقایسه‌ی آن‌ها با اقسام دیگر منابع، باید گفت که این گونه اسناد و مدارک، نه  تنها وسیله‌ی مقتضی برای درک تاریخ و شناخت تحولات اجتماعی، اقتصادی، سیاسی، اداری، فرهنگی و نظامی یک جامعه هستند، بلکه چون حاصل فعالیت‌های اداری و درباره‌ی اعمال روزمره‌ی زندگی افراد اجتماع بوده، و برای حفظ روابط جامعه با دستگاه‌های اداری و حاکمه تهیه و تنظیم شده است، خالی از شایعه‌ی دروغ، تظاهر، اغراض خصوصی و ملاحظه کاری هاست و به سبب همین نقش اساسی و قابل اعتمادی که این منابع، در اصالت ضبط وقایع ایفا می نمایند، از قدیمی ترین ایام در جوامع باستانی شناخته و اهمیت آن آشکار بوده است. بنابراین با استفاده از این نوع مدارک، به اشتباهات، پرده پوشی ها، مجعولات، گزافه گویی‌ها و بالاخره ملاحظه کاری های برخی از تاریخ نویسان گذشته می توان پی برد و حقایق امور را درک و کشف کرد.