سیره‌ی نبوی (مشعلی بر راه بیداری اسلامی): تفاوت میان نسخه‌ها

بیش از هزار و چهارصد سال پیش که نظام شوم جاهلی بر فضای جامعه‌ی انسانی سایه افکنده بود، سرزمین حجاز نیز در لجنزار و گرداب جاهلیت و بحران‌های فکری، اخلاقی، سیاسی و اقتصادی غرق شده بود. وضعیت ممالک دیگر چندان بهتر از عربستان نبود و چه بسا زندگی اعراب بادیه نشین نسبتا از وضعیت بهتری برخوردار بود. در این شرایط بحرانی، پیامبری از جانب خداوند مبعوث شد که تنها سلاح او خدایی بودن برنامه، صلاحیت، امانتداری و شایستگی بود. وی تک و تنها به فرمان و تکیه بر خدا به اصلاح جامعه‌ی انسانی همت گماشت. خداوند به او فرمان داد که وقت خواب و استراحتش به سرآمده و وقت انذار و اصلاحش فرارسیده است. او به تنهایی شعار «لااله الا الله» را سرداد و در پای آن ایستاد. اندک اندک تعدادی به رسالت او گرویدند. اما شکنجه و آزار مسلمانان از سوی مشرکان، موجب شد تا حضرت برای حفظ جان و ایمان مسلمین، آنان را به حبشه بفرستد. پیامبر سرانجام نتیجه گرفت که دعوت در مکه رشد نخواهد کرد، از این رو با مشکلات فراوانی پس از تشکیل پایگاه محکمی در خارج مکه به مدینه هجرت کرد. او در مدینه حکومت اسلامی تشکیل داد. تا اینکه بعدها مکه به دست مسلمین فتح شد. پس از سال ها انجام وظیفه‌ی خطیر رسالت، سرانجام حضرت رحلت فرمود اما اسلام همچنان ماند تا هدایت خدایی کرانه‌های وسیعی از جهان را درنوردد.

خلافت اسلامی گاهی دور و گاهی نزدیک از روح شریعت تا زمان عثمانیان و قرن نوزده پیش رفت و همچنان به عنوان رمز اتحاد مسلمانان ماندگار بود. دشمنان اسلام و به ویژه صهیونیست ها که در گوشه و کنار جهان مشغول چپاول بودند به آشوب گری علیه اسلام پرداختند و سرزمین فلسطین را با غارت از آن خود کردند. آن‌ها هماره سعی کردند تا تمامی ممالک اسلامی را زیر سایه‌ی شوم استعمارگری خود قرار دهند. تا اینکه صدای پای حرکت اسلامی اندک اندک به گوش رسید. کاروان حرکت اسلامی معاصر تنها قدرتی است که ثابت می کند اسلام دین خداست و فکر و اندیشه‌ی اسلامی نخواهد مرد از این رو مستبدان و انحصار طلبان از آن بیمناک و نگرانند و حتی در مقابل آن اصول دموکراسی خود را زیر پا می گذارند. و از دموکراسی خود مرتد می شوند و گاه تحجرشان به جایی می رسد که توان تحمل حجاب زنان مسلمان را ندارند و نماز و خشوع را نماد خشونت می پندارند. پس در سیره‌ی نبوی باید تأمل کرد که مشعلی منور بر راه بیداری اسلامی و رهبران و رهروان آن است. پیامبری که نطق او در میان انبوه استقبال کنندگان مدینه به هنگام هجرتش، عبدالله بن سلام عالم یهودی را بر آن داشت که بگوید :« قسم به خدا در این چهره که مردم را به سلام و اطعام و نماز و تربیت فرا می خواند، دروغ نیست».<ref> [https://www.historylib.com/books/2386 ر.ک: کتابخانه تخصصی تاریخ اسلام و ایران] </ref>