دین ملک طاووس، یزیدی‌ها و جهان معنوی آن‌ها: تفاوت میان نسخه‌ها

مردمانی که به نام یزیدی‌ها شناخته می شوند، در پهنه ی جغرافیایی وسیعی از شمال عراق و سوریه گرفته تا شرق ترکیه، ارمنستان و گرجستان گسترده شده اند و معمولا یکجانشین هستند، گرچه به قبایل کوچ روی متعددی هم تقسیم شده اند. تقریبا تمامی جمعیت یزیدی ترکیه که پیش از این در اقامتگاه های کوچک و محدود در مراکز روستایی زندگی می کردند، به سوریه یا آلمان و سایر کشورهای اروپای غربی مهاجرت کردند. ظهور جوامع یزیدی در روسیه نتیجه ی مهاجرت اقتصادی از ارمنستان و گرجستان در دهه ی 1990، بعد از فروپاشی اتحاد شوروی و آغاز بحرانی ترین شرایط اقتصادی جمهوری های تازه استقلال یافته ی نواحی ماورای قفقاز بود. جمعیت کل یزیدی‌ها را فقط می توان تخمین زد. یزیدی‌ها با نوع خاصی از گویش کردی شمالی (کرمانجی) صحبت می کنند که خودشان آن را یزدکی یعنی زبان یزیدی می نامند. از لحاظ دینی، یزیدی‌ها محصول محیط غیر جزمی خاور نزدیک هستند. عمیقا ریشه در شکلی از تصوف دارند، اما عناصر متعددی از مسیحیت، مکتب گنوسی، آیین‌های کافرکیشی محلی و غیره را نیز در خود گرد آورده اند. به علت ویژگی منحصر به فرد مذهب شان غالبا به طور سنتی کافرکیشی (پاگان)، مرتد یا شیطان پرست محسوب می شوند و از این رو قرن ها هدف تعقیب و آزار از سوی جوامع افراطی مسلمان منطقه بوده اند. بنابراین، به نظر می رسد تقریبا در تمام طول تاریخ خود این مردمان سرسخت و شجاع ذره ای از پایمردی خود نکاسته و تقریبا در کشاکش دائمی برای بقا در میان همسایه های کرد و ترک خود بوده اند.

مرکز دینی اصلی یزیدی‌ها در دره ی لالش، ناحیه ی شیخان (شمال عراق) واقع شده است؛ جایی که پرستشگاه های بیشتر قدیسین و چهره های مذهبی یزیدی‌ها در آن قرار دارد. اینجا همچنین مرکز آموزشی سنن یزیدی هم محسوب می شود. مرکز جلوس رهبر روحانی یزیدی‌ها که با لقب میر شناخته می شود، نزدیک روستای بدره است.