۱۱۲٬۰۱۲
ویرایش
غزنوی رازی، عطاء بن یعقوب: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵۶: | خط ۵۶: | ||
==شاعران دربار== | ==شاعران دربار== | ||
ابوالعلاء با شاعران دربار غزنوی از جمله مسعود سعد سلمان (د 515 ق) و ابوالفرج رونی آشنایی داشت و از اشارات ستایش‌آمیزی كه مسعود سعد در اشعار خود به او كرده و از ابیاتی كه در رثای او سروده، برمی‌آید كه روابط میان آن دو بسیار دوستانه بوده است. | ابوالعلاء با شاعران دربار غزنوی از جمله [[مسعود سعد سلمان]] (د 515 ق) و [[ابوالفرج رونی، ابوالفرج بن مسعود|ابوالفرج رونی]] آشنایی داشت و از اشارات ستایش‌آمیزی كه مسعود سعد در اشعار خود به او كرده و از ابیاتی كه در رثای او سروده، برمی‌آید كه روابط میان آن دو بسیار دوستانه بوده است. | ||
| خط ۶۳: | خط ۶۳: | ||
ابوالعلاء به دو زبان فارسی و عربی شعر می‌گفته و نمونه‌هایی از سروده‌های او در تذكره‌ها و كتب تراجم دیده می‌شود. | ابوالعلاء به دو زبان فارسی و عربی شعر می‌گفته و نمونه‌هایی از سروده‌های او در تذكره‌ها و كتب تراجم دیده می‌شود. | ||
عوفی و یاقوت از دیوان‌های فارسی و عربی او یاد كرده‌اند كه در شرق و غرب عالم اسلامی خواستاران بسیار داشته است. وی در ترسل توانایی خاص داشته و در یكی از نامه‌های خود كه یاقوت بخشی از آن را نقل كرده است، ممدوح و مخاطب را با الفاظ و اصطلاحات علم نحو مدح و ثنا گفته و قدرت و تبحر خود را در ادای مطالب به صورت مصنوع و مزین ابراز داشته است. | [[عوفی، محمد بن محمد|عوفی]] و [[یاقوت حموی، یاقوت بن عبدالله|یاقوت]] از دیوان‌های فارسی و عربی او یاد كرده‌اند كه در شرق و غرب عالم اسلامی خواستاران بسیار داشته است. وی در ترسل توانایی خاص داشته و در یكی از نامه‌های خود كه [[یاقوت حموی، یاقوت بن عبدالله|یاقوت]] بخشی از آن را نقل كرده است، ممدوح و مخاطب را با الفاظ و اصطلاحات علم نحو مدح و ثنا گفته و قدرت و تبحر خود را در ادای مطالب به صورت مصنوع و مزین ابراز داشته است. | ||
| خط ۷۳: | خط ۷۳: | ||
1.برزونامه، | 1.برزونامه، | ||
كه منظومه‌ای است حماسی در سرگذشت برزو پسر سهراب و در واقع مجموعه‌ای است از افسانه‌های مربوط به خاندان رستم كه فردوسی به آن‌ها نپرداخته و ظاهراً ابوالعلاء این منظومه را به عنوان ذیلی بر شاهنامه در نظر داشته است. | كه منظومه‌ای است حماسی در سرگذشت برزو پسر سهراب و در واقع مجموعه‌ای است از افسانه‌های مربوط به خاندان رستم كه [[فردوسی، ابوالقاسم|فردوسی]] به آن‌ها نپرداخته و ظاهراً ابوالعلاء این منظومه را به عنوان ذیلی بر [[شاهنامه فردوسی (نشر قطره)|شاهنامه]] در نظر داشته است. | ||
برزونامه با بخشی از داستان سهراب، بدان‌سان كه در شاهنامه آمده است، آغاز می‌شود و در برخی موارد ابیاتی از شاهنامه را با اندك تفاوتی دربردارد. این منظومه كلامی نسبتاً پخته و استوار دارد و سبك آن نزدیك به شیوۀ فردوسی است و تا حدودی از تأثیر عناصر فرهنگ و زبان عربی بركنار مانده است. | برزونامه با بخشی از داستان سهراب، بدان‌سان كه در شاهنامه آمده است، آغاز می‌شود و در برخی موارد ابیاتی از شاهنامه را با اندك تفاوتی دربردارد. این منظومه كلامی نسبتاً پخته و استوار دارد و سبك آن نزدیك به شیوۀ فردوسی است و تا حدودی از تأثیر عناصر فرهنگ و زبان عربی بركنار مانده است. | ||