مجالس: تفاوت میان نسخه‌ها

'''مجالس'''، سخنان و لطایف و اشارات یکی از صوفیان و شاعران دوره دوم ایلخانی <ref>ر.ک: مقدمه مصحح، صفحه ‌سی‌وشش</ref>، به نام [[عتیقی تبریزی، جلال‌الدین بن قطب الدین|جلال‌الدین عبدالحمید عتیقی تبریزی]] در سده هفتم و هشتم هجری است که یکی از مریدان ایشان به نام ابوالمجد تبریزی از سال 712 تا 718ق، برخی از سخنان او را یادداشت کرده و در سال 723ق در سفینه تبریز درج کرده است<ref>ر.ک: همان، صفحه ‌شصت</ref>.

فصل اول، به سوانح و شرح آثار [[عتیقی تبریزی، جلال‌الدین بن قطب الدین|جلال‌الدین عتیقی]] پرداخته است<ref>ر.ک: همان، صفحه ‌نه - بیست‌وهشت</ref>.

فصل دوم، به موقعیت ادیان و وضعیت تصوف در زمان جلال‌الدین عتیقی اختصاص دارد<ref>ر.ک: همان، صفحه ‌بیست‌ونه</ref>.

روش [[عتیقی تبریزی، جلال‌الدین بن قطب الدین|عتیقی]] در پرداخت چنین مجالسی بدین‌گونه است که او غیر مسلمانان را در نقش گناهکاران و ریاکاران و مشرکان مسلمان نشان می‌دهد؛ به‌عبارت‌دیگر، او تلاش می‌کند که با نقل حکایتی از یک مسیحی یا یهودی یا زردشتی یا بت‌پرست به تشریح یکی از مسائل مهم بپردازد<ref>ر.ک: همان، صفحه ‌سی‌وشش ‌و سی‌وهفت</ref>.

[[عتیقی تبریزی، جلال‌الدین بن قطب الدین|عتیقی]] از یک‌سوی قصد دارد از ذات باری نفی شرک کند و به مخاطبان خود بگوید که مراقب باشید گرفتار شرک نشوید. او برای نفی شرک در موارد فراوانی از آیه '''فلا تجعلو لله أندادا''' (بقره: آیه 22) استفاده کرده<ref>ر.ک: متن کتاب، ص‌30، 31، 33، 35، 40 و...</ref> و به دنبال همین آیه، حکایاتی از غیر مسلمانان نقل نموده و سپس خاطرنشان ساخته که آنان مشرکانی هستند که نفی شرکشان تنها در اسلام ‌آوردن است<ref>ر.ک: همان، ص47</ref>.