پرش به محتوا

سالک قزوینی، محمدابراهیم: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
جز (جایگزینی متن - 'س‍ال‍ک‌ ق‍زوی‍ن‍ی‌، م‍ح‍م‍داب‍راه‍ی‍م‌' به 'سالک قزوینی، محمدابراهیم')
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۴۲: خط ۴۲:
| کد مؤلف = AUTHORCODE81246AUTHORCODE
| کد مؤلف = AUTHORCODE81246AUTHORCODE
}}
}}
'''محمدابراهیم سالک قزوینی''' (1021- زنده در 1084ق)، شاعر ایرانی سده یازدهم، شیعه دوازده‌امامی، صاحب مثنوی «محیط کونین». او به ملا سالک معروف است و در شعر «سالک» تخلص کرده است.
'''محمدابراهیم سالک قزوینی''' (1021- زنده در 1084ق)، شاعر ایرانی سده یازدهم، شیعه دوازده‌امامی، صاحب مثنوی «[[محیط کونین]]». او به ملا سالک معروف است و در شعر «سالک» تخلص کرده است.


==نام==
==نام==
خط ۵۳: خط ۵۳:
سالک در شش سال اقامتش در اصفهان به خانه میرزا جلال‌الدین اسیر رفت‌وآمد و با او مصاحبت داشت و در همان جا، با میرزا محمدطاهر نصرآبادی پیش از تألیف تذکره‌اش دیدار کرد و از آنجا به هندوستان رفت<ref>ر.ک: همان</ref>.
سالک در شش سال اقامتش در اصفهان به خانه میرزا جلال‌الدین اسیر رفت‌وآمد و با او مصاحبت داشت و در همان جا، با میرزا محمدطاهر نصرآبادی پیش از تألیف تذکره‌اش دیدار کرد و از آنجا به هندوستان رفت<ref>ر.ک: همان</ref>.


او پس از آنکه به کشمیر رسید، احوال سفر خود را منظوم کرد. سالک در عهد شاه‌جان در هند با شاعرانی نظیر ابوطالب کلیم کاشانی و حاجی محمدجان قدسی مشهدی هم‌صحبت بود و اشعاری نیز در مدح این دو سرود<ref>ر.ک: همان</ref>.
او پس از آنکه به کشمیر رسید، احوال سفر خود را منظوم کرد. سالک در عهد شاه‌جان در هند با شاعرانی نظیر [[ک‍ل‍ی‍م‌ کاشانی، اب‍وطال‍ب‌|ابوطالب کلیم کاشانی]] و [[ق‍دس‍ی‌ م‍ش‍ه‍دی‌، ح‍اج‌ م‍ح‍م‍دج‍ان‌|حاجی محمدجان قدسی مشهدی]] هم‌صحبت بود و اشعاری نیز در مدح این دو سرود<ref>ر.ک: همان</ref>.


سالک در یکی از غزل‌هایش، از شاعران هم‌عصر خود که با آنها آشنایی و دوستی داشت، از جمله نظیری نیشابوری، عرفی شیرازی، ظهوری ترشیزی، سنجر کاشانی، صائب تبریزی، صیدی تهرانی و شفایی اصفهانی، نام برده است. او با سالک یزدی نیز هم‌عصر بود و هر دو یک تخلص داشتند. سرخوش لاهوری، این امر را دستاویز طعنه و کنایه به هر دوی آنها، قرار داده است<ref>ر.ک: همان</ref>.
سالک در یکی از غزل‌هایش، از شاعران هم‌عصر خود که با آنها آشنایی و دوستی داشت، از جمله [[نظیری نیشابوری، میرزا محمدحسین|نظیری نیشابوری]]، [[عرفی شیرازی، جمال‌الدین محمد|عرفی شیرازی]]، [[ظهوری ترشیزی]]، [[س‍ن‍ج‍ر ک‍اش‍ان‍ی‌، م‍ح‍م‍ده‍اش‍م‌ب‍ن‌ ح‍ی‍در|سنجر کاشانی]]، [[صائب، محمدعلی|صائب تبریزی]]، [[صیدی تهرانی]] و [[شفایی اصفهانی]]، نام برده است. او با سالک یزدی نیز هم‌عصر بود و هر دو یک تخلص داشتند. [[سرخوش لاهوری]]، این امر را دستاویز طعنه و کنایه به هر دوی آنها، قرار داده است<ref>ر.ک: همان</ref>.


سالک مدتی به دکن رفت و از آنجا با ثروت اندوخته در سفر، در سال 1067ق، از راه دریا به ایران بازگشت. در کشتی با محمدعارف شیرازی (دارابی)، مؤلف تذکره «لطایف الخیال» همراه بود<ref>ر.ک: همان</ref>.
سالک مدتی به دکن رفت و از آنجا با ثروت اندوخته در سفر، در سال 1067ق، از راه دریا به ایران بازگشت. در کشتی با محمدعارف شیرازی (دارابی)، مؤلف تذکره «لطایف الخیال» همراه بود<ref>ر.ک: همان</ref>.