گزیده‌ای از نیایش حضرت علی(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

مولوی نیایش را یکی از مهم ترین راه‌های ارتقاء معنوی انسان به قرب الهی می داند. وی معتقد است که نیایش یکی از ابزارهای خداوند برای شکار انسان ها و نزدیک ساختن آنان به قرب خویش است. از نظر او همین که فرد روی به خدا می‌آورد، در واقع باید نیایش او را اجابت شده شمرد. توفیق همین است که او از زمین روی برگردانده و به آسمان روی آورده است، هرچند رویکرد او به خدا در اصل برای برآورده ساختن یک نیاز زمینی بوده است. بنابراین نیایش از دیدگاه او یک ودیعه‌ی الهی است که برای نائل ساختن انسان به قرب الهی در اختیار او گذاشته شده است. وی حتی معتقد است هرچه زمان اجابت دعا طولانی تر شود، در جهت کندن وی از زمین کمک بیشتری به او شده است. از نظر وی اگر خداوند به مجرد اینکه مؤمنی دعا کند، پاسخ او را بدهد، آن شخص از درگاه الهی دور یم شود و می‌رود و سرگرم آن چیزی می‌شود که خواسته بود؛ همان که وی از آن به بازیچه تعبیر کرده است. پس باید او را نگاه دارد تا بیشتر به سمت خدا برود و آن قدر خدا را فرا بخواند و ناله و زاری کند تا به خلوص برسد و بدین ترتیب به تدریج ارتقاء معنوی وی شکل پذیرد و محقق شود. تا آنجا که از درخواست اولیه اش دست بشوید و به آنچه خدا برای او در نظر گرفته راضی و خرسند شود.

==پانويس ==