تعامل حکومت صفویه با اقلیت‌های دینی و مذهبی: تفاوت میان نسخه‌ها

تاریخ حیات بشر از ابتدا با ادیان و فرقه‌های متنوعی آمیخته بوده و بشر در هیچ دوره ای از حیاتش در لاقیدی مطلق نمی زیسته است. تاریخ وجود انسان بر زمین با وجود یک پیامبر آغاز شده و هیچ گاه زمین خالی از حجت نبوده است. بنابراین، هرگز زمین خالی از یک دین نبوده و چنین دوره ای را به خود ندیده است. بر همین اساس، گرایش مردم به ادیان نیز به یک سبک نبوده و ادیان مختلف پیروان خاص خود را داشته‌اند و همه در کنار یکدیگر زندگی می کرده اند. اما چه بسیار ستیزها و منازعات که بر سر دفاع از یک دین یا جنگ میان پیروان ادیان وجود داشته؛ تا جایی که خونین ترین جنگ های تاریخ میان پیروان ادیان اتفاق افتاده است و در این میان، برخی دولت ها و حکومت ها اندیشه‌ی تعاملی داشته و با ادیان و فرق مختلف سرسازگاری داشته‌اند و چه بسا دولت ها که پیروان ادیان دیگر را میان خویش برنتافته اند. در این بین، اسلام دینی تعاملی است و رویه حکومت پیامبر اکرم صل الله علیه و آله نیز نشان دهنده‌ی همین ماجراست. وجود مقدس نبی اکرم صل الله علیه و آله از ابتدای بعثت خویش اساس کار را بر دعوت و گفت و گو با ادیان و اقوام مختلف قرار داده و در دوران هجرت، با یهود و نصارا پیمان های متعدد بست. از این رو گفت و گو و تعامل اولین گزینه‌ی اسلام بود و جنگ و جهاد با محاربان، تنها زمانی اتفاق می افتاد که پیمان محکم را نقض می کردند و تعامل مثبت را بر نمی تافتند. در زمان ائمه‌ی معصومین علیهم‌السلام نیز که فرق اسلامی در حال شکل گیری و گسترش بود، جلوه‌های ارتباطی با فرق گوناگون، به ویژه در دوره‌ی امامان صادقین علیهما السلام که کرسی‌های درس و مناظره به نحو گسترده شکل گرفته بود، مشهود بوده است و این الگو می باید در جهت صدور اسلام به جهان و معرفی ابعاد این دین در عملکرد دولت ها محسوس باشد. دولت صفویان به عنوان یک حکومت شیعی با فرق و ادیان مختلفی سروکار داشته و در خصوص نحوه‌ی تعاملش با ادیان، اندیشه ها و رویکردهای مختلفی مطرح است.